Mens en Gezondheid

Palinopsie (visuele perseveratie) is een aandoening waarbij patiënten een aanhoudende herhaling van een visueel beeld zien nadat de visuele prikkel verdwenen is. Ze zien hierbij een soort nabeeld van een object of persoon nadat deze niet meer aanwezig is in het gezichtsveld. Het nabeeld verdwijnt na enkele seconden. Dit kent meerdere oorzaken, zoals onder andere een afwijking in de hersenen of drugsmisbruik. Het is voor de arts vaak bijzonder uitdagend om deze aandoening op te sporen. Hij behandelt indien mogelijk de onderliggende ziekte waardoor de symptomen van palinopsie mogelijk verdwijnen. Palinopsie versus fysiologische nabeelden Palinopsie is niet helemaal hetzelfde als het ervaren van fysiologische nabeelden, waarbij mensen meteen een helder beeld zien nadat hun visuele blik verplaatst is. Bij palinopsie verschijnt het nabeeld meteen of pas na enige tijd. Fysiologische nabeelden gaan gepaard met negatieve kleuren (omgekeerde kleuren en contrasten), terwijl nabeelden positieve kleuren hebben. Verder verdwijnen fysiologische beelden snel van het netvlies terwijl de beelden van palinopsie vaak langer aanhouden en intenser zijn. Palinopsie zorgt er dan ook voor dat patiënten de beelden moeilijker of niet kunnen negeren in tegenstelling tot fysiologische nabeelden.Epidemiologie Naar schatting tien procent van de patiënten met migraine met een aura. Vrouwen ervaren vaker dan mannen migraine, maar het is anno februari 2018 niet bekend in de medische literatuur of palinopsie ook een vrouwelijke voorkeur heeft of niet.Oorzaken van lange en intense nabeelden zien Palinopsie verschijnt af en toe spontaan bij gezonde personen, maar meestal liggen andere visuele stoornissen aan de basis van deze aandoening, zoals oogruis.Hersenafwijkingen Vaak is de aandoening te wijten aan andere aandoeningen die de visuele verwerkingscentra in de hersenen aantasten. Voorbeelden hiervan zijn een tumor, een letsel aan het visuele verwerkingscentrum of de occipitale lobben.Metabolische aandoeningen Niet-ketotische hyperglykemie (verhoogde bloedsuikerspiegel) leidt soms tot palinopsie.Psychiatrische aandoeningen Palinopsie komt mogelijk voort uit zowel een psychotische depressie als schizofrenie (aandoening met onder andere waanideeën en hallucinaties)Toxiciteit (giftigheid) Illegale hallucinogenen zoals Mescaline, LSD en ecstasy (drugsverslaving) leiden mogelijk tot de ziekte. Ook het gebruik van op voorschrift verkrijgbare geneesmiddelen zoals clomiphene, interlukin-2, trazodon is een risicofactor.Soorten Palinopsie is illusionair of hallucinerend.Illusionaire palinopsie Illusionaire palinopsie komt voor bij patiënten met migraine, patiënten die hallucinogeen gebruiken of patiënten die bijwerkingen ervaren van medicijnen (zoals trazodon, clomifeen, via de mond ingenomen anticonceptiva of topiramaat). Bij illusionaire palinopsie is sprake van een visuele illusie of een gewijzigde perceptie van een echte externe stimulus (prikkel van buitenaf). Wanneer een patiënt bijvoorbeeld naar een helder computerscherm kijkt en vervolgens wegkijkt, dan ziet hij gedurende enkele minuten een nabeeld op dezelfde locatie van het visuele veld. Het beeld is echter gewijzigd in vorm, grootte of kleur.Hallucinatoire palinopsie Hallucinatoire palinopsie verschijnt veelal na een epileptische aanval of na posterieure corticale laesies (letsels die zich na de hersenschors bevinden) zoals bij een herseninfarct, een hersenabces of een hersentumor. Bij hallucinatoire palinopsie bemerkt een patiënt een nabeeld dat voordien niet bestond. Dit lijkt op een complexe hallucinatie, waarbij patiënten objecten, dieren of personen zien die niet bestaan. Wanneer een patiënt bijvoorbeeld een kat ziet en deze vervolgens verdwijnt, ziet de patiënt een bijna identieke kat in het gezichtsveld gedurende enkele seconden tot uren. Ook plaatsen patiënten soms een eigenschap bovenop een ander object of een persoon. Zo ziet een patiënt bijvoorbeeld een man met een baard en plakt hij vervolgens deze baard op een andere persoon die hij daarna ziet.Direct of vertraagd beelden zien Verder verschijnen de visuele beelden onmiddellijk (direct) of anders vertraagd. Het directe type ziet de patiënt onmiddellijk nadat het huidige visuele beeld verdwenen is. Deze vorm lijkt op fysiologische nabeelden. Bij het vertraagde type ziet een patiënt een beeld van een eerder gezien object minuten tot uren nadat het object buiten beeld is geweest. Dit beeld houdt mogelijk dagen tot weken aan. Mogelijk presenteren patiënten zich met zowel directe als vertraagde vormen van palinopsie.Symptomen Volgende mogelijke symptomen ziet de patiënt mogelijk in het gezichtsveld:cerebrale polyopie: twee of meer beelden gerangschikt in geordende rijen, kolommen of diagonalen zien entoptische verschijnselen: vaak gezien als floaters (drijvers) van verschillende grootte in het gezichtsveld fotopsie: aanwezigheid van waargenomen flitsen macropsie (vergroot zien van voorwerpen en mensen) micropsie (verkleind zien van voorwerpen en mensen) oscillopsie: bewegende / trillende objecten zien en een wazig gezichtsvermogen teleopsie: perceptie van een object dat veel verder weg ligt dan het in werkelijkheid is visuele illusies visuele sneeuw (oogruis) Diagnose en onderzoeken VraaggesprekDe aandoening is niet met medische onderzoeken te diagnosticeren; daarom moet hij een goed vraaggesprek met de patiënt aangaan wat helpt bij het diagnosticeren. De oogarts vraagt daarom aan de patiënt wat hij ziet en hoe hij dit ziet. Ook wil de arts een gedetailleerde geschiedenis krijgen van alle medische en psychiatrische aandoeningen, alsook een lijst van de gebruikte medicatie.Lichamelijk en diagnostisch onderzoekHersenafwijkingen, metabolische aandoeningen, psychiatrische aandoeningen en het gebruik van medicatie en/of het misbruik van drugs leiden mogelijk tot bijkomende symptomen die een arts noteert. De oogarts voert wel een volledig oogonderzoek uit. Ook een neurologisch onderzoek en lichamelijk onderzoek zijn geïndiceerd. Inzetbare onderzoeken zijn bijvoorbeeld een CT-scan of MRI-scan van de hersenen, en een gezichtsveldonderzoek en een bloedonderzoek.Behandeling Wanneer palinopsie spontaan optreedt bij gezonde personen verdwijnen de klachten en dan is geen behandeling vereist. Het is niettemin belangrijk dat patiënten met symptomen van palinopsie de arts bezoeken omdat dit mogelijk wijst op een onderliggend probleem, zeker wanneer de klachten aanhouden of terugkeren. Bij hallucinatoire palinopsie behandelt de arts de onderliggende oorzaak, zoals epilepsie. Voor illusionaire palinopsie zet de arts medicijnen in de prikkelbaarheid van neuronen verminderen, zoals clonidine, gabapentine, acetazolamide, magnesium of calciumkanaalblokkers. Patiënten met migraine krijgen een behandeling voor deze vorm van ernstige hoofdpijn. Het gebruik van een zonnebril verlicht ook mogelijk de symptomen van illusoire palinopsie.Prognose van aandoening Meestal is sprake van een voorbijgaande fase van palinopsie die ofwel spontaan verdwijnt of anders tot een gezichtsvelddefect leidt wat dagen of maanden aanhoudt. Lees verder

Gezonde mensen ervaren af en toe ook hallucinaties, zoals in de normale rouw bij het kort zien van of horen van de stem van een geliefde, of tijdens de overgang tussen het slapen en waken. Maar ook tal van aandoeningen en situaties leiden tot deze gewaarwordingen. Diverse percepties zijn mogelijk tijdens het hallucineren: horen, zien, voelen, proeven en ruiken. Deze percepties zijn niet echt; de geest creëert namelijk deze waanvoorstellingen die optreden zonder een zintuiglijke prikkel en gewaarwording. Diverse onderzoeken zijn nodig om de oorzaak van hallucinaties te achterhalen. Op basis van de onderzoekresultaten is de arts in staat om de onderliggende aandoening of situatie die leidt tot hallucinaties, te behandelen. Oorzaken hallucineren: Vaak door ziekte Hallucinaties kennen diverse oorzaken zoals:de ziekte van Creutzfeld-Jacob (progressieve hersenaandoening) dronken of high zijn, of afkicken van drugs zoals marihuana, LSD, cocaïne (waaronder crack), PCP, amfetaminen, heroïne, ketamine en alcohol een delirium (acute verwardheid met wijzigingen in de hersenfunctie) of dementie (visuele hallucinaties zijn de meest voorkomende) een ernstige ziekte zoals onder andere leverfalen, nierfalen, hiv / aids, een hersentumor en hersenkanker een neurologisch probleem zoals de ziekte van Parkinson (neurologische aandoening met verlies van beweging, coördinatieproblemen en bevingen) en de ziekte van Alzheimer (vorm van geheugenverlies) epilepsie dat een deel van de hersenen (de temporale kwab) aantast (meestal geurhallucinaties) hallucinatie waarbij iemand er ten onrechte van overtuigd is dat hij zintuiglijke prikkels zoals tintelingen, een elektrische stroom of bewegingen onder zijn huid voelt het Charles-Bonnet syndroom (visuele hallucinaties zien) het Wernicke Korsakov-syndroom (schade aan hersenen met afwijkingen aan ogen, lopen en cognitie) koorts, vooral bij kinderen en ouderen migraine narcolepsie (overmatig slaperig en verlies van controle ledematen) psychische stoornissen zoals schizofrenie (aandoening met o.a. waanideeën en hallucinaties) en psychotische depressie (bij een helder bewustzijn duiden hallucinaties op een psychose) sensorisch probleem zoals blindheid of doofheid Symptomen en soorten hallucinaties Hallucinaties zijn erg variabel en voor elke patiënt anders, en ook variëren ze in vorm, ernst en duur. Één of meer van volgende gewaarwordingen behoren tot de mogelijkheden.Auditieve hallucinaties (horen) Het horen van geluiden, zoals muziek, voetstappen, ramen of deuren bonken, of het horen van stemmen als er niemand heeft gesproken (de meest voorkomende vorm van hallucinatie) komt voor. Deze stemmen zijn positief, negatief of neutraal.PseudohallucinatiePseudohallucinatie of 'fantasma' is een soort auditieve hallucinatie. Dit is een type hallucinatie waaraan de patiënt onmiddellijk twijfelt. Pseudohallucinaties zijn meestal auditief, en zijn ofwel echte extern geplaatste hallucinaties, maar met inzicht in hun denkbeeldige aard, of zijn gesitueerd binnen de inwendige ruimte (bijvoorbeeld: 'Ik hoorde een stem in mijn hoofd die tot mij sprak'). Ze treden op bij stemmingsstoornissen en wijzen niet op een psychose.BevelshallucinatieOok een bevelshallucinatie (imperatieve hallucinatie) is een vorm van auditieve hallucinaties. Bij dit type hallucinatie hoort de patiënt stemmen die hem bevelend toespreken en de patiënt aanzetten tot daden. Zo zijn patiënten vaak plots zeer impulsief.WeduwenhallucinatieEen andere auditieve hallucinatie is de weduwenhallucinatie. Deze hallucinatie verschijnt na het overlijden van een partner, waarbij de patiënt meent een stem of andere geluiden van de partner te horen. Dit is een normaal fenomeen dat toebehoort aan het rouwproces van een geliefde persoon.Olfactorische hallucinaties (ruiken) Sommige hallucinerende patiënten ruiken een geur.Smaakhallucinaties (proeven) Ook zijn sommige patiënten die hallucineren in staat om bepaalde dingen te proeven die er in werkelijkheid niet zijn.Tactiele hallucinaties (voelen) De patiënt voelt bij tactiele hallucinaties gewaarwordingen in het lichaam, zoals een kruipend gevoel op de huid, tintelingen, elektrische stroom of de beweging van inwendige organen.Visuele hallucinaties (zien) Het zien van patronen, licht, wezens of voorwerpen die er niet zijn behoort eveneens tot de mogelijkheden.Diagnose en onderzoeken onechte percepties Medisch onderzoek vereist Een patiënt die begint te hallucineren en loskomt van de werkelijkheid moet onmiddellijk een professioneel medisch onderzoek krijgen. Veel medische en psychische aandoeningen die veroorzaken hallucinaties die een teken zijn van een noodsituatie. De hallucinerende patiënt mag niet alleen worden gelaten. Daarom moet een begeleider de patiënt onmiddellijk naar de eerste hulp van het ziekenhuis brengen of anders het lokale alarmnummer bellen. Een patiënt die dingen ruikt die in de werkelijkheid niet aanwezig zijn, moet ook een onderzoek door een arts krijgen. Deze hallucinaties zijn namelijk soms het gevolg van een ernstige medische aandoening.Lichamelijk onderzoek De arts voert een lichamelijk onderzoek uit en doorloopt de medische geschiedenis van de patiënt die hallucineert. Hij stelt de patiënt eveneens vragen over de hallucinaties, zoals de duurtijd hiervan en de eventuele reden of uitlokkende situatie van deze hallucinaties. Daarnaast wil de arts op de hoogte zijn van het mogelijk drank- en/of drugsgebruik van de patiënt, alsook of hij medicijnen neemt die mogelijk leiden tot deze hallucinaties. De arts voert hierbij mogelijk een bloedonderzoek uit om een onderliggende ziekte op te sporen.Diagnostisch onderzoek Een EEG (hersenfilmpje) controleert de ongebruikelijke patronen van de elektrische activiteit in de hersenen. Dit onthult of de hallucinaties te wijten zijn aan aanvallen. Ook een MRI-scan (magnetic resonance imaging) is nuttig want dit toestel maakt via krachtige magneten en radiogolven foto's van de lichaamsstructuren. Zo is een hersentumor of een kleine beroerte (onvoldoende bloedtoevoer naar de hersenen met mentale en lichamelijke symptomen) zichtbaar via een MRI-scan.Behandeling waanvoorstellingen De behandeling bestaat uit medicijnen voor de behandeling van schizofrenie, dementie, epilepsie, migraine, de ziekte van Alzheimer, de ziekte van Parkinson, een psychose, …. Daarnaast behandelt de arts de mogelijk onderliggende oogaandoening zoals maculadegeneratie, glaucoom en cataract (staar: vertroebeling van de ooglens), wat bijvoorbeeld vaak tot uiting komt bij het Charles-Bonnet syndroom. Chirurgie en radiotherapie behandelen tumoren. Ook psychotherapie is nuttig, bijvoorbeeld om veranderingen in het denkpatroon en gedrag te bewerkstelligen. Lees verder

Antipsychotica zijn enkel op doktersvoorschrift verkrijgbare geneesmiddelen die de arts voornamelijk inzet voor de behandeling van schizofrenie of manie veroorzaakt door een bipolaire stoornis. Maar ook voor een ernstige depressie en ernstige angst valt dit medicijn in te zetten. De medicatie is beschikbaar in twee hoofdtypen: atypische (nieuwere) antipsychotica en oudere antipsychotica. Beide types zijn even effectief. Bijwerkingen komen vaak voor door het gebruik van antipsychotica. De arts weegt steeds de effectiviteit van het geneesmiddel af met de vertoonde bijwerkingen en probeert zo nodig een ander geneesmiddel. Daarom is een regelmatig medisch onderzoek nodig waarbij de arts de patiënt controleert op bijwerkingen. De aandoening genezen is niet mogelijk maar de symptomen verlichten wel, wat de kwaliteit van leven van patiënten verhoogt. Synoniemen antipsychoticum Een antipsychotium is eveneens gekend onder deze synoniemen:Major tranquillizer Neurolepticum Psychofarmacon Indicatie medicatie tegen manie of schizofrenie Antipsychotica zijn een groep geneesmiddelen die hoofdzakelijk te gebruiken zijn bij aandoeningen van de geestelijke gezondheid (psychotische ziektebeelden) zoals de behandeling van schizofrenie (aandoening met o.a. waanideeën en hallucinaties), sterke agitatie, pathologische angst, psychosen (verlies van realiteit met wanen en hallucinaties) of manie (extreme energie veroorzaakt door een bipolaire stoornis of een andere stemmingsstoornis). Daarnaast zet de arts deze medicatie in voor de behandeling van ernstige depressie en ernstige angst.Schizofrenie Een zeer verouderde verklaring van schizofrenie is dat een patiënt met deze aandoening een gespleten persoonlijkheid heeft. Een meer uitgebreide en recente verklaring van deze aandoening valt te lezen in DSM-IV. DSM staat voor "diagnostic and statistical manual (of mental disorders)". Samengevat is dit een diagnostische handleiding van de American psychiatric association (APA) waarin psychische stoornis te vinden zijn op grond van beschrijvende kenmerken in plaats van op basis van theorieën over oorzaken. DSM-IV meldt dat schizofrenie een ernstige stoornis is die niet het gevolg is van het gebruik van een middel of een lichamelijke aandoening. De symptomen treden geleidelijk op. Positieve symptomen omvatten wanen, hallucinaties, en onsamenhangende spraak. Negatieve symptomen van deze ziekte betreffen een ernstig chaotisch of katatoon gedrag, voorts een affectieve vervlakking, gebrek aan initiatief en activiteit en gedachte- en spraakarmoede. Daarnaast treden tekorten op in de zelfverzorging, in het beroep of in het sociaal verkeer. Tijdens een psychotische fase treden stemmingsstoornissen kortstondig of niet op.Manie Manie is een stemmingsstoornis, gekenmerkt door een te opgewekte stemming, bewegingsdrang, spreekdrang, almachtgevoelens, verminderde slaapbehoefte, prikkelbaarheid, vermeerdering van sociale en soms seksuele contacten, gemakkelijk afleidbare aandacht, ideeënvlucht enzovoort.Tegenindicatie medicijnen Antipsychotica zijn doorgaans niet aanbevolen voor patiënten die in een coma liggen of een tumor op de bijnier (feochromocytoom) hebben.Soorten en voorbeelden antipsychotica Soorten Oudere (typische) antipsychotica zijn gekend als "eerste generatie antipsychotica". Nieuwere of atypische antipsychotica zijn ook gekend als "tweede generatie antipsychotica". Deze medicijnen komen voor in verschillende merknamen. De arts schrijft beide soorten voor. Deze veroorzaken allen mogelijke bijwerkingen.Voorbeelden eerste en tweede generatie antipsychotica Zowel de eerste als tweede generatie bevatten medicijnen die via een gewone injectie, via een depotinjectie als via een orale vorm te gebruiken zijn.Eerste generatieBenperidol Flufenazine decanoaat Flupentixol en Flupentixol decanoaat Haloperidol en Haloperidol decanoaat Levomepromazine Pericyazine Perphenazine Pimozide Pipotiazine palmitaat Prochlorperazine Promazine Sulpiride Trifluoperazine Zuclopentixol en Zuclopentixol decanoaat en Zuclopentixol dihydrochloride Tweede generatieAmisulpride Aripiprazole Asenapine Clozapine Lurasidone Olanzapine en olanzapinepamoaat monohydraat Paliperidone en paliperidonpalmitaat Quetiapine Risperidon Ziprasidon Werking geneesmiddel Antipsychotica verandert de werking van bepaalde stoffen in de hersenen, met name dopamine, serotonine, noradrenaline en acetylcholine. Deze chemicaliën hebben effect op het veranderen van het gedrag, de stemming en de emoties. De geneesmiddelen werken vooral in op dopamine, een neurotransmitter (boodschapperstof: chemische stof die als overbrenger van de zenuwprikkel dient). Dankzij de medicatie zijn een aantal psychische problemen te voorkomen of onderdrukken:Een denkstoornis Extreme stemmingswisselingen die geassocieerd zijn met een bipolaire stoornis (psychische ziekte: stemmingsstoornis met (hypo)manische (hoge) en depressieve (lage) perioden) Hallucinaties (zoals het horen van stemmen) Waanideeën (ideeën die niet gebaseerd zijn op de werkelijkheid) Keuze van antipsychoticum Bij de keuze van het juiste type antipsychoticum gaat de arts grondig te werk. Hij kijkt naar het soort psychisch probleem, de symptomen en de ernst hiervan die de patiënt ervaart, alsook wat de huidige gezondheidstoestand is van de patiënt. Daarnaast zijn er verschillen tussen de verschillende antipsychotica. Sommige hebben een meer sederende werking dan andere. Het is echter moeilijk om op voorhand in te schatten hoe goed een bepaald antipsychoticum zal werken voor de patiënt. Soms schrijft de arts daarom een ander middel voor. Buiten clozapine, dat beter werkt dan alle andere antipsychotica, werken alle medicijnen (eerste en tweede generatie) op dezelfde manier, en ook veroorzaken ze bijwerkingen. Dit geldt ook voor clozapine.Vormen en gebruik van de geneesmiddelen Antipsychotica zijn beschikbaar als tabletten, capsules, in vloeibare vorm en als langwerkende injecties. In sommige gevallen is namelijk een injectie van een langwerkend antipsychoticum (depotinjectie = depotpreparaat) nodig. Het geneesmiddel komt hierbij langzaam vrij in het lichaam. Als onderhoudsbehandeling krijgt de patiënt iedere twee tot vier weken een depotinjectie. Dit is bedoeld om recidieven (herhalingen van de symptomen) te voorkomen. Het belangrijkste voordeel van depotinjecties is dat de patiënt de dagelijkse inname van tabletten niet kan vergeten. De keuze van de vorm is afhankelijk van verschillende factoren.Duur van de behandeling Bij sommige patiënten die antipsychotica nemen, is een behandeling van enkele weken nodig, terwijl anderen bijvoorbeeld voor langere tijd deze medicatie gebruiken, zelfs als de symptomen na enige tijd toch verbeteren (zoals bijvoorbeeld bij schizofrenie). Dat voorkomt een terugval, of beperkt het aantal en de ernst van de aanvallen. Bij sommige patiënten verdwijnen de symptomen bij schizofrenie volledig, en dan probeert de arts mogelijk om de medicatie af te bouwen na één tot twee jaar. Dit overlegt de patiënt echter steevast met de arts en probeert hij nooit zelf uit. Bij het gebruik van antipsychotica nemen voorts symptomen af binnen de paar dagen, maar soms ook binnen de paar weken of maanden. Veel patiënten zien verbetering rond de zesde week van de behandeling.Stoppen met de medicatie Stoppen met een antipsychoticum gebeurt steeds op doktersadvies. Hij bepaalt of het in de situatie van de patiënt is toegestaan om te stoppen en hoe het stoppen met het geneesmiddel best gebeurt. Meestal bouwt de patiënt langzaam af gedurende enkele weken. Plots stoppen met het nemen van antipsychotica zorgt vaak voor een onwel gevoel bij de patiënt. Daarom adviseert de arts meestal om eerst de dosis te verlagen en te kijken wat het effect is van de lagere dosis op de symptomen.Gebruik met andere medicatie Antipsychotica veroorzaken mogelijk ongewenste effecten wanneer de patiënt deze inneemt met andere medicijnen. Daarom informeert de patiënt de arts steevast over zijn medicatiegebruik, maar ook over het gebruik van vitaminesupplementen, mineralen en kruiden en vrij verkrijgbare medicijnen. Daarnaast is het belangrijk dat de arts een idee heeft over de mogelijke omvang van het gebruik van alcohol want veelal gaat dit niet samen. Sommige antipsychotica verstoren ook de werking van antihypertensiva (medicatie voor de behandeling van een hoge bloeddruk), anticonvulsiva (medicatie voor de behandeling van epilepsie) en medicijnen voor de ziekte van Parkinson (neurologische aandoening met verlies van beweging, coördinatieproblemen en bevingen). Andere antipsychotica versterken de effecten van alcohol en hebben effect op het gebruik van andere medicatie zoals antihistaminica, antidepressiva, barbituraten (oudere klasse van geneesmiddelen die het centrale zenuwstelsel onderdrukken), slaappillen, pijnstillers en narcotica.Bijwerkingen van geneesmiddelen Het is voor de arts steeds zoeken naar de balans tussen de werkzaamheid van een goed antipsychoticum en de bijwerkingen die hierbij mogelijk optreden bij de patiënt. De verschillende antipsychotica hebben ook diverse bijwerkingen. Het gebeurt dat een patiënt door één geneesmiddel één of meer bijwerkingen heeft en anderen dit niet ervaren. De arts test daarom vaak enkele geneesmiddelen uit bij de patiënt alvorens de juiste keuze gemaakt is van een medicijn dat het minste bijwerkingen oplevert maar toch het meest effectief is bij het verlichten van de symptomen. Volgende lijst bevat de belangrijkste bijwerkingen die zich soms voordoen bij het gebruik van antipsychotica. Meestal zijn de symptomen mild. Voorkomende bijwerkingen zijn onder meer:Angst Blozen: Deze bijwerking stopt vaak wanneer het lichaam gewend is aan de medicatie. Een droge mond (xerostomie): Deze bijwerking stopt vaak wanneer het lichaam gewend is aan de medicatie. Gewichtstoename: Hierdoor verhoogt het risico op het ontwikkelen van diabetes mellitus (suikerziekte) en hartproblemen op langere termijn. Dit blijkt met name een probleem met het gebruik van de atypische (nieuwe) antipsychotica (clozapine en olanzapine). Obstipatie: Deze bijwerking stopt vaak wanneer het lichaam gewend is aan de medicatie. Jeuk: Jeukende voeten of jeuk op andere plaatsen komt voor. Slaperigheid (sedatie): Soms wijst dit op een te hoge dosis; een lagere optie is mogelijk een optie. Wazig gezichtsvermogen: Deze bijwerking stopt vaak wanneer het lichaam gewend is aan de medicatie. Bewegingsstoornissen. Deze omvatten: Acathisie: Rusteloosheid van de benen, onvermogen om te blijven zitten. Dystonie: Hierbij ontstaat een stoornis in de spierspanning waardoor de patiënt abnormale bewegingen van het gezicht en lichaam maakt. Parkinsonisme (sommige symptomen van de ziekte van Parkinson en andere neurologische symptomen): Beven en spierstijfheid zijn mogelijke symptomen die de patiënt hierbij ervaart. Deze lijken sterk op de symptomen die optreden bij patiënten met de ziekte van Parkinson. Tardieve dyskinesie (TD): Dit is een bewegingsstoornis die optreedt als de patiënt antipsychotica al jarenlang inneemt. Dit resulteert in ritmische, onwillekeurige bewegingen. Deze omvatten lipsmakken en draaibewegingen met de tong, en ook de armen en benen zijn mogelijk getroffen. Ongeveer één op de vijf patiënten die een behandeling krijgen met klassieke antipsychotica uiteindelijk TD. Maligne neurolepticasyndroom (ernstige reactie op antipsychotica) Atypische (nieuwe) antipsychotica veroorzaken doorgaans minder bewegingsstoornissen dan de typische antipsychotica. Deze verminderde incidentie van bewegingsstoornissen is de voornaamste reden waarom een ​​atypisch antipsychoticum vaak gebruikt is bij een eerstelijnsbehandeling. Het gebruik van atypische medicatie brengt echter ook risico's met zich mee. Zo ontstaat snel een gewichtstoename. Nieuwe antipsychotica zijn echter wel in te zetten wanneer bewegingsstoornissen optreden door het gebruik van een ander antipsychoticum.Werkzaamheid geneesmiddel Bij ongeveer 80% van de patiënten verbeteren de symptomen door het gebruik van de geneesmiddelen. Anderen ervaren nog steeds klachten. Daarom gebruiken veel patiënten deze medicatie langdurig, zelfs als ze zich goed voelen. Zo komen de symptomen niet terug. Bij sommige patiënten die langdurig medicatie gebruiken, komen de symptomen echter toch terug. Meestal heeft het medicijn ongeveer twee à zes weken nodig alvorens een verlichting van de symptomen optreedt. De arts bouwt bij de meeste patiënten de dosis van het geneesmiddel geleidelijk op om de neveneffecten (zoals gewichtstoename) te voorkomen.Medische opvolging bij het gebruik van een antipsychoticum De arts controleert de patiënt regelmatig op bijwerkingen. Een bloedonderzoek is vaak nodig voordat de arts een behandeling opstart en ook in de eerste drie of vier maanden van de behandeling. Zo bekijkt hij het aantal bloedcellen van de patiënt, de lever- en nierfunctie, de hoeveelheid lipiden (vetten) in het bloed en ook of de patiënt lijdt aan diabetes (suikerziekte). Daarna is een jaarlijks bloedonderzoek nodig, al is een bloedonderzoek bij sommige patiënten vaker vereist. De bloedspiegel van prolactine (een hormoon) meet de arts eveneens vóór het begin van de behandeling, zes maanden later en daarna elk jaar. Bij het gebruik van antipsychotica heeft de patiënt soms een teveel van dit hormoon, wat leidt tot grotere borsten en de productie van moedermelk. Patiënten die clozapine gebruiken, krijgen de eerste zes maanden tweewekelijkse bloedonderzoeken, omdat dit medicijn een aantal mogelijk ernstige bijwerkingen heeft, vooral op het aantal bloedcellen. Ook wenst de arts voor en enkele weken na de behandeling het gewicht en de bloeddruk te kennen, wat hij daarna jaarlijks herhaalt. Lees verder

De hersenen zijn nodig voor de controle over de motoriek, het oordeel, de emotie, de taal, de perceptie, het geheugen, de gedachte, de aandacht, het vermogen om taken te plannen en uit te voeren, en het vermogen om een doelgericht leven te leiden. Net als andere spieren en organen hebben de hersenen de neiging minder scherp te worden naarmate mensen verouderen. Ouderen kampen sneller met hersenaandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer en andere vormen van dementie. Hoewel deze ziekten zich later in het leven voordoen, zijn ze niet altijd volledig te wijten aan de leeftijd want ook verschillende factoren van buitenaf spelen een rol, zoals een slecht eetpatroon en een ongezonde levensstijl. Het aanpakken van deze externe factoren verhoogt de kans op een zo intact mogelijke hersenfunctie. Bloeddruk verbeteren voor gezonde hersenen Een hoge bloeddruk op middelbare leeftijd verhoogt het risico op een cognitieve achteruitgang op oudere leeftijd. Aanpassingen in de levensstijl zijn nodig om de bloeddruk zo laag mogelijk te houden. Slank blijven, regelmatige lichaamsbeweging uitvoeren, alcohol beperken, stress verminderen en gezond en gevarieerd eten zijn enkele belangrijke adviezen om een gezonde bloeddruk te behouden.Hersengezonde voeding consumeren voor gezonder brein Alcohol beperken Mensen moeten alcohol beperken (één drankje per dag voor een vrouw en twee drankjes per dag voor een man). Te veel alcohol drinken verhoogt namelijk het risico op dementie.Geraffineerde koolhydraten vermijden Verwerkte suikers en zetmeel veroorzaken onnatuurlijk hoge pieken in de bloedsuiker en verhogen bovendien de insulineniveaus. Hierdoor is de hersenenchemie verstoord, waardoor schade ontstaat aan de hersenen en de celstofwisseling. Voorbeelden van geraffineerde koolhydraten zijn suiker, meel, vruchtensap en bewerkte granen.Geraffineerde ‘plantaardige' (zaad)oliën vermijden Soja, saffloer en maïsolie zijn geraffineerde plantaardige (zaad)oliën die niet goed zijn voor de gezondheid van de hersenen. Mensen opteren best voor natuurlijke, onverwerkte dierlijke en fruitvetten. Industrieel geproduceerde zaadoliën hebben vaak een hoog gehalte aan omega-6-vetzuren, die ontstekingen bevorderen en vechten tegen de omega-3-vetzuren die de hersenen en het immuunsystemen nodig hebben om goed te functioneren. Voorbeelden van gezondere vetkeuzes zijn onder meer reuzel, schmaltz, rundvet, olijfolie, avocado-olie en kokosolie.Veel water drinken Het drinken van veel water of anders ongezoet, natuurlijk gearomatiseerd water is de beste keuze bij dorst. Het drinken van gezoete dranken is gevaarlijk. Het leidt snel tot een beschadigd metabolisme. Het is bovendien belangrijk om vruchtensappen te vermijden, zelfs alle natuurlijke sappen waaraan geen suiker is toegevoegd, omdat het lichaam geen onderscheid kan maken tussen verschillende soorten vloeibare suiker.Hoofd beschermen Een matig tot ernstig hoofdletsel, zoals een hersenschudding, verhoogt het risico op cognitieve stoornissen. Het is belangrijk om het risico op hoofdletsels te voorkomen. Voor kinderen zijn er enkele tips voorhanden om hoofdletsels te voorkomen; velen zijn ook bruikbaar voor volwassenen en ouderen.Kwaliteitsvolle slaap krijgen voor gezond brein Een gebrek aan slaap een duidelijke nadelige invloed heeft op aandacht en geheugenvaardigheden. Een slechte slaapkwaliteit, veroorzaakt door problemen zoals slaapapneu, leidt tevens tot cognitieve problemen van langere duur. Het brein maakt een lange lijst met taken tijdens de slaap. De hersenen ruimen ook giftige moleculen op die zich tijdens de nachtelijke uren opbouwen. Verder transformeren ze korte-termijnherinneringen naar lange termijnherinneringen en maken ze zelfs creatieve verbindingen tijdens de slaap. Een goede, kwaliteitsvolle nachtrust is met andere woorden aanbevolen.Lichaamsbeweging uitoefenen voor hersengezondheid Indien mogelijk moeten mensen vrijwel elke dag een vorm van lichaamsbeweging uitvoeren die ze leuk vinden. Het gebruik van de spieren helpt ook de geest. Lichaamsbeweging verlaagt bovendien de bloeddruk, verbetert het cholesterolgehalte, houdt de bloedsuikerspiegel stabiel en vermindert tevens de mentale stress, wat de hersenen en het hart helpt.Mentale stimulatie krijgen voor betere hersenfunctie Een mentaal stimulerende activiteit, iets nieuw leren of een nieuwe vaardigheid verwerven, helpt om de hersenen jong en gezond te houden. Lezen, cursussen volgen, woordpuzzels of rekenproblemen oplossen, tekenen, schilderen of het aanleren van andere ambachten zijn enkele goede adviezen voor mensen die willen werken aan de hersengezondheid.Regelmatig een bloedonderzoek laten uitvoeren Bloedsuikerspiegel Diabetes mellitus (suikerziekte) is een belangrijke risicofactor voor dementie. Diabetes voorkomen is mogelijk door gezond te eten, regelmatig te sporten en slank te blijven. Als de bloedsuikerspiegel te hoog blijft (hyperglykemie), zijn mogelijk medicijnen nodig om deze waarden goed onder controle te krijgen.Cholesterol verbeteren Hoge niveaus van LDL (slechte cholesterol) zijn geassocieerd met een verhoogd risico op dementie. Een gezonde, evenwichtige voeding, lichaamsbeweging, gewichtsbeheersing en niet roken verbeteren het cholesterolgehalte. Sommige mensen moeten echter statines (cholesterolverlagende medicijnen) nemen.Insulineresistentie Insulineresistentie (ook bekend als ‘pre-diabetes') is geïdentificeerd als een hoofdoorzaak van de meeste gevallen van de ziekte van Alzheimer. Het draagt ook bij aan symptomen van een depressie, een bipolaire stoornis en psychotische stoornissen. Als een patiënt lijdt aan insulineresistentie, moet hij onmiddellijk stappen ondernemen om de insulinespiegels te verlagen met behulp van veranderingen in de voeding en lichaamsbeweging. Hoewel er veel manieren zijn om dit te bereiken, zijn koolhydraatarme diëten bijzonder effectief. Deze zijn doorgaans gemakkelijker te onderhouden dan vetarme of caloriearme diëten. Het aanpakken van insulineresistentie helpt bovendien bij het behoud van een gezond gewicht en verlaagt tevens het risico op chronische medische aandoeningen waaronder diabetes mellitus (suikerziekte), hartaandoeningen en sommige vormen van kanker.IJzertekort Het brein heeft ijzer nodig voor de productie van neurotransmitters (boodschapperstoffen: serotonine, dopamine en norepinefrine), het genereren van hersenenergie, de hippocampusfunctie (geheugen) en de celsignalering. Als een patiënt lijdt aan ijzertekort (ferriprieve anemie) is het belangrijk om de inname van rood vlees, orgaanvlees en/of schelpdieren te verhogen en de inname van plantaardig voedsel te verlagen dat de ijzerabsorptie verstoort. Fytaten (te vinden in bonen, noten, zaden en granen), oxalaten (te vinden in spinazie, cacao, bieten, sesamzaad, rabarber, zoete aardappel, koriander en krenten) en tannine (te vinden in peulvruchten, noten, cacao, wijn, thee, bessen, granaatappels en vele andere vruchten) verminderen allemaal de toegang van de hersenen tot ijzer. Plantaardig voedsel bevat ook een vorm van ijzer die moeilijker te gebruiken is door het menselijk lichaam. In sommige gevallen zijn ijzersupplementen noodzakelijk. Dit is vooral belangrijk voor personen die kiezen voor een plantaardig dieet.Vitamine B12-tekort Zonder vitamine B12 kan het lichaam geen DNA, RNA, rode bloedcellen of myeline produceren (de stof die het hersencircuit isoleert). Een tekort aan vitamine B12 een veroorzaakt een groot aantal ernstige psychiatrische problemen, waaronder een depressie, een psychose, geheugenproblemen, een manie en gedrags- of persoonlijkheidsveranderingen. De persoon moet regelmatig een bloedonderzoek laten uitvoeren om de vitamine B12-status op te laten volgen. Het is bij een tekort aan vitamine B12 essentieel om de inname van rood vlees, schelpdieren en/of orgaanvlees te verhogen. Supplementen zijn in sommige gevallen nodig en zijn verplicht voor personen die kiezen voor een plantaardig dieet.Sociale netwerken opbouwen Sterke sociale banden zijn geassocieerd met een lager risico op dementie, evenals een lagere bloeddruk en een langere levensverwachting. De regelmatige betrokkenheid bij sociale activiteiten helpt om de vitaliteit van de hersenen te behouden. Sociale activiteiten omvatten bijvoorbeeld emotionele steun, werk, vrijwilligerswerk, reizen en de deelname aan verenigingen. Lees verder

Angst veroorzaakt rusteloosheid, nervositeit en paniek, zelfs wanneer er geen gevaar aanwezig is. Soms ontstaan deze symptomen als gevolg van het gebruik van bepaalde medicijnen die een patiënt gebruikt voor de behandeling van andere gezondheidsproblemen. Ze verergeren de bestaande angst of veroorzaken de angstsymptomen voor het eerst. Naast de angst treden mogelijk ook enkele fysieke tekenen op. De arts zet indien mogelijk het veroorzakende medicijn stop, maar ook andere behandelingen zijn mogelijk. Het is tot slot belangrijk om bij aanhoudende angstproblemen een arts op te zoeken en niet zelf te gaan experimenteren met het huidige medicatiegebruik. Oorzaken van angststoornis door medicijnen Sommige medicijnen die mogelijk angstsymptomen veroorzaken, zijn onder andere:Symptomen Een patiënt met angst ervaart mogelijk nog bijkomende fysieke symptomen zoals hartkloppingen, kortademigheid en beven. Deze symptomen treden op wanneer de patiënt onder invloed is van het medicijn (intoxicatie) of nadat de patiënt gestopt is met het gebruik van het medicijn (ontwenning).Diagnose en onderzoeken Lichamelijk onderzoek Een klinische geschiedenis en lichamelijk onderzoek zijn de beste methoden om angststoornissen in het algemeen te diagnosticeren.Diagnostische criteria Meestal gebruiken artsen uit de geestelijke gezondheidszorg de richtlijnen van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, (DSM-IV) om de aandoening te diagnosticeren. De volgende lijst bevat de criteria die nodig zijn voor de diagnose van een door stof veroorzaakte angststoornis zoals vermeld in de DSM-IV:De symptomen maken eigenlijk geen deel uit van een andere angststoornis (zoals een gegeneraliseerde angststoornis, fobieën, een paniekstoornis of een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis) die niet door het medicijn wordt veroorzaakt. Als de angstsymptomen bijvoorbeeld begonnen vóór het gebruik van de medicijnen, lijdt de patiënt wellicht aan een andere angststoornis. De symptomen ontstaan tijdens of binnen een maand na inname of ontwenning van een medicijn waarvan bekend is dat het angstsymptomen veroorzaakt. De symptomen treden niet alleen op tijdens een delirium. De symptomen veroorzaken aanzienlijk leed of een aantasting van het functioneren. Prominente angst, paniekaanvallen of obsessies of dwanghandelingen. Differentiële diagnose De diagnose van een door medicatie veroorzaakte angststoornis moet worden onderscheiden van een angststoornis omwille van een algemene medische aandoening. Er zijn enkele medische aandoeningen (zoals hyperthyreoïdie, hypothyreoïdie of hypoglykemie) die angstsymptomen kunnen veroorzaken, en aangezien patiënten waarschijnlijk medicijnen voor deze aandoeningen gebruiken, is het soms voor de arts moeilijk om de oorzaak van de angstsymptomen te bepalen. Als de arts heeft vastgesteld dat de symptomen te wijten zijn aan de medische aandoening, is een diagnose van een angststoornis vanwege een algemene medische aandoening gerechtvaardigd. Door medicatie veroorzaakte angststoornissen moeten ook worden onderscheiden van een delirium, dementie, primaire psychotische stoornissen en bedwelming en ontwenning van stoffen.Behandeling van angstgevoelens door geneesmiddelen De arts kijkt naar de onderliggende oorzaak van de angstsymptomen, evenals het specifieke type symptomen. Hierop stemt hij het verloop van de behandeling af. De gemakkelijkste oplossing is om het veroorzakende medicijn in overleg met de arts stop te zetten. Bij aanhoudende klachten is de behandeling vergelijkbaar met de behandeling van een primaire angststoornis zoals een gegeneraliseerde angststoornis, fobieën, een paniekstoornis of een obsessief-compulsieve stoornis. De arts zet meestal medicatie in (bijvoorbeeld anti-angstmedicijnen of antidepressiva).Prognose van angst door medicatie De angstgerelateerde symptomen houden enkele uren, dagen of weken aan na het laatste gebruik van het medicijn. Dit hangt af van hoe lang de medicijnen in het lichaam van de patiënt aanwezig blijven. De obsessief-compulsieve symptomen veroorzaakt door medicatie verdwijnen soms niet, ook al is de uitlokkende stof verdwenen. Een intensievere behandeling van de obsessief-compulsieve symptomen is dan noodzakelijk waarbij de arts een combinatie van medicatie en cognitieve gedragstherapie voorstelt. Lees verder

Persoonlijkheidsstoornissen zijn blijvende patronen van innerlijke ervaring en gedrag die duidelijk anders zijn dan de verwachtingen op basis van de cultuur van een persoon. Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn blijvend buitensporig wantrouwig en achterdochtig naar anderen toe. Ze geloven namelijk dat alle initiatieven van anderen verdacht of kwaadaardig zijn. Door al deze gedachten en gedragingen beperken personen hun sociale leven ernstig. Een medicamenteuze behandeling in combinatie met psychotherapie verlichten mogelijk symptomen, al zijn deze behandelingen moeilijk omdat de persoon ook artsen wantrouwt. Oorzaken van paranoïde persoonlijkheidsstoornis De oorzaken van paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn onbekend anno november 2018. Een paranoïde persoonlijkheidsstoornis komt vaker tot stand in gezinnen met psychotische stoornissen, zoals schizofrenie (aandoening met o.a. waanideeën en hallucinaties) en waanstoornissen. Daarom spelen mogelijk genetische factoren een rol bij de ontwikkeling van deze persoonlijkheidsstoornis. Andere factoren spelen mogelijk ook een rol. Een paranoïde persoonlijkheidsstoornis is namelijk mogelijk het gevolg van negatieve ervaringen uit de kindertijd waarbij een kind een dreigende huiselijke sfeer heeft meegemaakt. Het kind heeft dan extreme en ongegronde ouderlijke woede en/f een neerbuigende ouderlijke invloed meegemaakt, waardoor het kind diepe onzekerheden ontwikkelt. Mannen zijn tot slot vaker aangetast door een paranoïde persoonlijkheidsstoornis.Symptomen: Blijvend buitensporig wantrouwig en achterdochtig De symptomen van een paranoïde persoonlijkheidsstoornis starten meestal in de vroege volwassenheid. Mensen met paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn blijvend erg argwanend ten opzichte van andere mensen. Mensen met paranoïde persoonlijkheden vertrouwen zelden op anderen en ze hebben zelfs de neiging om onschuldige opmerkingen en gedrag verkeerd te interpreteren als kwaadaardig. Ze interpreteren de acties van anderen als opzettend bedreigend of vernederend. Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn meestal niet in staat hun eigen negatieve gevoelens jegens anderen te erkennen, maar raken over het algemeen het contact met de realiteit niet kwijt. Ze vertrouwen mensen over niet, zelfs als ze betrouwbaar zijn, uit angst om uitgebuit of verraden te worden. Ze voelen vaak dat ze in gevaar zijn en zoeken naar bewijzen om hun vermoedens te ondersteunen. Ze hebben moeite om in te zien dat hun wantrouwen niet in verhouding staat tot hun omgeving. Personen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn over het algemeen moeilijk in de omgang en hebben vaak problemen met nauwe relaties.Veel voorkomende symptomen zijn:denken dat anderen hem of haar schade aandoen, bedreigen of uitbuiten een slecht zelfbeeld niet in staat om samen te werken met anderen niet kunnen verdragen van kritiek sociale isolatie vijandigheid zich onthechten van anderen zich zorgen maken over andere mensen omdat ze misschien verborgen motieven hebben Diagnose een onderzoeken De arts diagnosticeert een paranoïde persoonlijkheidsstoornis op basis van een psychologisch onderzoek. De arts gaat na hoe lang en hoe ernstig de symptomen van de persoon zijn. De diagnose van een paranoïde persoonlijkheidsstoornis gebeurt niet als het patroon van verdacht gedrag uitsluitend optreedt tijdens het beloop van schizofrenie of een andere psychotische stoornis (verlies van realiteit met wanen en hallucinaties).Behandeling van paranoïde persoonlijkheid De behandeling van een persoonlijk met een paranoïde persoonlijkheid is moeilijk omdat mensen met deze persoonlijkheidsstoornis vaak erg achterdochtig zijn ten opzichte van artsen. Als de persoon toch een behandeling accepteert, is een combinatie van psychotherapie en medicijnen vaak effectief.Medicijnen Een anti-angstmedicijn, zoals diazepam, is inzetbaar als de persoon lijdt aan ernstige angst of onrust waarbij het normale dagelijks functioneren verstoord is. Antipsychotica, zoals thioridazine of haloperidol, zijn geschikt als een persoon ernstige opwinding of waanideeën ervaart die resulteren in zelfbeschadiging of schade aan anderen.Psychotherapie Mensen met deze aandoening hebben vaak diepgewortelde problemen met interpersoonlijk functioneren waarvoor intense therapie nodig is. Een sterke relatie tussen therapeut en cliënt biedt de meeste voordelen voor mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis, al is dit niet gemakkelijk te bereiken door de diepe achterdocht van mensen met de aandoening. Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis starten zelden een behandeling en beëindigen deze vaak voortijdig.Prognose van psychische aandoening De vooruitzichten hangen meestal af van de vraag of de persoon bereid is om hulp te accepteren. Psychotherapie en medicijnen verminderen soms de symptomen van de psychische aandoening. De persoon kan hierdoor beter functioneren in het dagelijks leven. De meeste personen met deze stoornis ondervinden wel symptomen gedurende het hele leven en hebben consequente therapie nodig.Complicaties Zonder behandeling is deze psychische aandoening chronisch. Een persoon met een paranoïde persoonlijkheid krijgt dan mogelijk te maken met een extreem sociaal isolement en ook met school-, werk- en/of relatieproblemen. Lees verder

Wanneer een persoon een schizotypische persoonlijkheidsstoornis heeft, heeft hij problemen bij het aangaan, opbouwen en onderhouden van relaties met anderen. Deze psychische aandoening tast het vermogen om met mensen om te gaan aan. Het extreme ongemak dat veroorzaakt is door de stoornis zorgt ervoor dat iemand minder goed in staat is om relaties aan te gaan. De stoornis manifesteert zich in de vorm van perceptuele en cognitieve vervormingen. Speciale testen zijn beschikbaar om de schizotypische persoonlijkheidsstoornis op te sporen en andere mogelijke oorzaken van veranderingen in de persoonlijkheid en het gedrag uit te sluiten. De behandeling bestaat uit medicatie en psychologische ondersteuning. De vooruitzichten zijn variabel maar soms houdt de aandoening levenslang aan. Epidemiologie Een schizotypische persoonlijkheidsstoornis treft ongeveer 3,9 tot 4,6 procent van de bevolking.Oorzaken van schizotypische persoonlijkheidsstoornis Het is anno september 2018 niet goed begrepen waarom een persoon een schizotypische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt, maar er zijn wel theorieën beschikbaar. Mogelijk spelen namelijk psychologische, genetische, biologische en/of sociale factoren een rol. Psychologische factoren zoals het temperament en de persoonlijkheid van een persoon wijzigen soms door de omgeving waarin de persoon zich bevindt. Het vermogen om met stress om te gaan, is eveneens geassocieerd met de stoornis. De manier waarop een persoon met vrienden, familie en kinderen omgaat tijdens de vroege ontwikkeling speelt ook een rol bij de totstandkoming van een schizotypische persoonlijkheidsstoornis.Risicofactoren Wanneer een persoon familieleden heeft met schizofrenie (aandoening met onder andere waanideeën en hallucinaties) of een andere psychotische stoornis, is het risico op het ontwikkelen van een schizotypische persoonlijkheidsstoornis groter.Symptomen Problemen met relaties Een persoon met de stoornis heeft sociale en interpersoonlijke stoornissen waardoor andere mensen dit een probleem vinden. Een persoon met een schizoypische persoonlijkheidsstoornis heeft grote moeite om hechte relaties aan te gaan, op te bouwen en te onderhouden. Ook heeft een persoon vreemd of excentriek gedrag in combinatie met perceptuele en cognitieve verstoringen.Vreemde ideeën hebben De persoon denkt ‘magisch' en heeft vreemde overtuigingen die het gedrag beïnvloeden. Een persoon is bijgelovig, heeft een zesde gevoel van telepathie en gelooft in helderziendheid. Deze verschijnselen vallen buiten de normen van de subcultuur. De persoon heeft bovendien mogelijk preoccupaties en bizarre fantasieën. De persoon denkt vaag en metaforisch en spreekt ook anders. Een persoon met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis is soms ook stereotiep. Verder ervaart de persoon lichamelijke illusies. Voorts heeft de persoon geen vertrouwenspersonen of goede vrienden. Overmatige sociale angst hebben is een ander symptoom. Dit is vaak geassocieerd met paranoïde angsten in plaats van een negatief oordeel over zichzelf.Diagnose en onderzoeken Personen met deze psychische aandoening zoeken vaak een behandeling voor de bijbehorende symptomen van angst, een depressie of andere dysfore effecten in plaats van de kenmerken van de persoonlijkheidsstoornis op zich. Omdat persoonlijkheidsstoornissen langdurige en aanhoudende gedragspatronen beschrijven, gebeurt de diagnose meestal op volwassen leeftijd. Kinderen en adolescenten krijgen zelden de diagnose van een schizotypische persoonlijkheidsstoornis omdat een kind of tiener zich voortdurend ontwikkelt. Plakt een arts toch een diagnose op de symptomen, dan moeten de kenmerken minimaal één jaar aanwezig zijn geweest.Er is geen specifieke of definitieve test die een schizotypische persoonlijkheidsstoornis diagnosticeert. Online zijn diverse zelftesten beschikbaar, maar deze zijn niet altijd even betrouwbaar. Personen met klachten bespreken hun symptomen en de medische geschiedenis daarom best met hun arts. De arts neemt een interview af en laat de persoon een vragenlijst invullen om de geestelijke gezondheid van de persoon te bepalen. De arts wil namelijk ook andere psychische of mentale stoornissen uitsluiten die vergelijkbare tekenen hebben.Behandeling van psychische aandoening Medicatie Het nemen van een lage dosis risperidon vermindert de symptomen die verband houden met de stoornis. Het nemen van het medicijn in een lage dosis verbetert echter niet de cognitieve functie van een persoon, zoals leren, aandacht en geheugen. Antipsychotica, stemmingsstabilisatoren, antidepressiva en anti-angstmedicatie zijn eveneens inzetbaar.Psychotherapie Een psychologische behandeling is mogelijk effectief bij volwassenen, zoals psychotherapie en cognitieve gedragstherapie (vorm van psychotherapie). Mensen met een schizoptypische persoonlijkheidsstoornis hebben sociale vaardigheden nodig om de sociale problemen die ze in hun leven ervaren, aan te pakken.Prognose Zoals de meeste persoonlijkheidsstoornissen nemen de kenmerken van een schizotypische persoonlijkheidsstoornis met de leeftijd af in intensiteit, waarbij veel mensen de meest extreme symptomen ervaren tegen de tijd dat ze in de veertig of vijftig zijn. De aandoening houdt vaak jaren aan en bij sommige mensen is deze zelfs levenslang aanwezig.Complicaties van verandering in persoonlijkheid en gedrag Complicaties komen ook voor bij mensen met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis:andere persoonlijkheidsstoornissen angst een depressie problemen met alcohol of drugs problemen op het werk, op school, in een relatie en sociale problemen schizofrenie tijdelijke psychotische episodes (verlies van realiteit met wanen en hallucinaties), meestal als reactie op stress zelfmoordpogingen Lees verder

Een psychose is een symptoom dat optreedt wanneer een patiënt het contact met de realiteit verliest. De patiënt heeft dan valse overtuigingen over wat er plaatsvindt, of wie een persoon is (wanen), en hij ziet of hoort dingen die er niet zijn (hallucinaties). Een psychose is het gevolg van een mentale of fysieke ziekte, een trauma, middelenmisbruik of extreme stress. Een vroege diagnose verbetert de langetermijnresultaten van dit symptoom. De behandeling bestaat meestal uit medicatie en psychotherapie. Oorzaken van psychose De exacte oorzaken van een psychose zijn niet goed begrepen (juni 2018), maar volgende factoren spelen een rol:genetica hersenveranderingen: veranderingen in de hersenstructuur en veranderingen in bepaalde chemicaliën zijn aanwezig bij patiënten met psychosen. Een hersenscans onthult een verminderde grijze massa in de hersenen van sommige patiënten met een voorgeschiedenis van een psychose, wat de effecten op de verwerking van gedachten verklaart. hormonen / slaap: Een postpartum psychose treedt zeer snel op na de bevalling (normaal binnen de twee weken). De exacte oorzaken zijn niet bekend, maar sommige onderzoekers vermoeden dat dit te wijten is aan veranderingen in de hormoonspiegels en verstoorde slaappatronen. Risicofactoren van psychotisch gedrag Medische problemen die soms een psychose veroorzaken zijn:Vormen Een psychotische stoornis kent diverse vormen zoals onder andere:acute pernicieuze psychose: delirante toestand met vaak dodelijke afloop (acuut delirium, acute dodelijke catatonie) affectieve psychose: psychose die veroorzaakt is door een stemmingsstoornis, zoals manie (extreme energie veroorzaakt door een bipolaire stoornis of een andere stemmingsstoornis) en melancholie allopsychose: psychische stoornis waarbij de voorstellingen omtrent de buitenwereld gestoord zijn autopsychose: psychische stoornis waarbij de voorstellingen omtrent het eigen ik gestoord zijn cycloïde psychose: terugkerende psychose waarbij de cliënt in de tussenfasen geheel herstelt endocrinogene psychose: psychose als gevolg van stoornissen in de klieren met inwendige afscheiding generatiepsychose: psychose die ontstaat tijdens de zwangerschap of na de bevalling (kraambed, lactatieperiode) ontwikkelingspsychose: psychose van langere duur die in het begin van de ontwikkeling van een kind optreedt en een normale ontwikkeling in de weg kan staan pernicieuze psychose: ernstige psychose die zich kenmerkt door sterke angstbeleving en schrikreacties op geluiden, lichtprikkels en aanrakingen. Een pernicieuze psychose is potentieel dodelijk. somatopsychose: psychose waarbij de voorstellingen omtrent het eigen lichaam gestoord zijn Symptomen Waarschuwingssignalen Vaak ervaart de patiënt waarschuwingssignalen in de aanloop naar een psychose. De patiënt gaat bijvoorbeeld anders handelen, de werk- of schoolprestaties gaan achteruit en de patiënt gaat zich bijvoorbeeld meer isoleren ten opzichte van anderen.Ook volgende symptomen komen nog voor:algemene angst gevoelens van achterdocht neerslachtigheid obsessief denken slaapproblemen vervormde percepties Psychose Een patiënt die psychotisch is (lijdt aan een psychose) heeft een zodanig ernstige stoornis van de psychische functies en/of het gedrag, dat een patiënt daardoor niet in staat is om de uiterlijke en innerlijke werkelijkheid van elkaar te onderscheiden. Het contact met de werkelijkheid is gestoord. Kenmerkend voor psychotisch gedrag zijn wanen, hallucinaties en denkstoornissen. De patiënt waant zich bijvoorbeeld een belangrijk figuur. Daarnaast is de spraak mogelijk onduidelijk en het gedrag ongeorganiseerd. De patiënt heeft verder depressieve, angstige gevoelens en slaapproblemen. Hierdoor is het voor de patiënt mogelijk een worsteling om de dag door te komen. Tot slot voelt de patiënt zich mogelijk paranoïde, heeft hij problemen hebben met het uiten van ideeën of is de persoonlijke hygiëne verslechterd.Diagnose en onderzoeken De patiënt bezoekt een psycholoog, psychiater of een arts als hij denkt dat hij een psychose heeft gehad. De zorgverstrekker identificeert de oorzaak en de eventuele gerelateerde aandoeningen. Artsen diagnosticeren psychische aandoeningen meestal door andere aandoeningen en omgevingsfactoren uit te sluiten die psychotische symptomen veroorzaken, zoals onder andere een delirium (acute verwardheid met wijzigingen in de hersenfunctie) of epilepsie. Daarom voert de arts vaak ook een bloedonderzoek en een elektro-encefalografie (EEG: hersenfilmpje) uit.Behandeling van psychosen Het is belangrijk om een vroege behandeling te krijgen na de eerste psychotische episode. Dat voorkomt dat de symptomen de relatie, het werk of de school beïnvloeden. De oorzaak van de psychose bepaalt het type behandeling.Medicatie Antipsychotica (in pil, vloeistof of injectie) helpt de symptomen te verminderen. De patiënt moet bovendien stoppen met het gebruik van alcohol en drugs. Mogelijk is een ziekenhuisopname nodig als de patiënt het risico loopt om zichzelf of anderen schade te berokkenen, of als de patiënt zijn gedrag of dagelijkse bezigheden niet onder controle heeft.Psychotherapie Psychotherapie is ook nuttig om een psychose te beheersen. Dankzij cognitieve gedragstherapie (vorm van psychotherapie) leert de patiënt herkennen wanneer hij een psychotische episodes heeft. Het helpt de patiënt bovendien om te weten of wat hij ziet en hoort, echt of ingebeeld is. Dit soort therapie benadrukt ook het belang van antipsychotische medicatie en het opvolgen van de behandeling. Ondersteunende psychotherapie helpt bovendien om te leren leven met een psychose. Het versterkt de gezonde manieren van denken. Verder is psycho-educatie en een familiale ondersteuning nuttig.Prognose van psychotische episodes Als de behandeling eenmaal is gestart, verminderen de psychotische symptomen en verdwijnen ze meestal vaak volledig. Sommige symptomen, met name negatieve symptomen, blijven echter soms hangen omdat ze minder snel reageren op medicatie. De patiënten kampen bijgevolg nog met een depressie, een verminderde zelfwaardering, sociale problemen en/of problemen met werk of school. Daarom hebben deze patiënten een verdere ondersteuning en behandeling nodig om een volledig herstel mogelijk te maken. Lees verder

Een schizoaffectieve stoornis is een psychische aandoening waarbij een patiënt zowel een verlies van contact met de realiteit (psychose) als gemoedsproblemen (depressie of manie) ervaart. De aandoening kenmerkt zich door een combinatie van symptomen van schizofrenie, waaronder hallucinaties of waanideeën, en symptomen van een stemmingsstoornis, zoals manie en depressie. Medicatie en psychotherapie zijn aanbevolen behandelingsopties voor patiënten met een schizoaffectieve stoornis. De prognose is doorgaans goed, al is een langdurige behandeling nodig. Soms komen wel complicaties voor en ook komt de aandoening soms terug. Epidemiologie van schizoaffectieve stoornissen Omdat schizoaffectieve stoornissen symptomen combineren die twee psychische aandoeningen weerspiegelen (schizofrenie en stemmingsstoornis), wordt de aandoening gemakkelijk verward met andere psychotische aandoeningen of stemmingsstoornissen. De arts bestempelt sommige patiënten met schizofrenie, en van anderen krijgen de diagnose van enkel een stemmingsstoornis. Hierdoor is het moeilijk om te weten hoeveel mensen daadwerkelijk een schizoaffectieve stoornis hebben. Schizoaffectieve stoornissen komen wellicht minder vaak tot uiting dan schizofrenie en andere stemmingsstoornissen. Vrouwen hebben de aandoening vaker dan mannen. Kinderen zijn zelden aangetast door de psychische aandoening. Schizoaffectieve stoornissen zijn meestal zeldzaam bij kinderen. Schizo-affectieve stoornissen beginnen meestal in de late tienerjaren of vroege volwassenheid, vaak tussen de zestien en de dertig jaar.Oorzaken De exacte oorzaak van schizoaffectieve stoornissen is onbekend anno februari 2019. Veranderingen in genen en hersenchemicaliën (neurotransmitters) spelen mogelijk een rol bij de totstandkoming van de psychische aandoening. Ook virale infecties of zeer stressvolle situaties zijn in verband gebracht bij het hebben van een schizoaffectieve stoornis bij patiënten die hiervoor vatbaar zijn.Symptomen De symptomen van een schizoaffectieve stoornis zijn verschillend bij elke patiënt. Vaak zoeken patiënten met een schizoaffectieve stoornis naar een behandeling voor problemen met de stemming, het dagelijks functioneren of abnormale gedachten. Een psychose en stemmingsstoornissen kunnen tegelijkertijd of afzonderlijk optreden. De stoornis veroorzaakt cycli van ernstige symptomen, gevolgd door een verbetering van de tekenen.Een patiënt met een schizoaffectieve stoornis kampt met volgende mogelijke tekenen:actiever zijn dan normaal, ook op het werk, in het sociale leven of op seksueel gebied agitatie (erg onrustig zijn) concentratieproblemen een gebrek aan bezorgdheid over hygiëne of verzorging een gebrek aan emotie bij gezichtsuitdrukking en spraak een gebrek aan energie of juist meer energie een ongeorganiseerde spraak die niet logisch is een slechte motivatie een verlies van interesse in gebruikelijke activiteiten gedachten van overlijden of zelfmoord gevoelens van waardeloosheid of hopeloosheid gewichtsverlies of een gewichtstoename hallucinaties (dingen waarnemen die niet echt zijn, zoals het horen van stemmen) langzame bewegingen of helemaal niet bewegen meer of sneller praten neerslachtigheid problemen met denken problemen met spraak en communicatie schuld of zelfbeschuldiging slaapproblemen snel afgeleid zijn sociale isolatie valse overtuigingen (waanideeën), zoals het denken dat iemand schade probeert aan te richten (paranoia) of denken dat speciale boodschappen verborgen zijn op gewone plaatsen (misleidende verwijzingen) verdriet of hopeloosheid vol van zichzelf zijn vreemd of ongewoon gedrag waanideeën (valse, soms vreemde overtuigingen dat de persoon weigert op te geven, zelfs als ze de feiten krijgen) zelfdestructief of gevaarlijk gedrag (zoals geld uitgeven, roekeloos rijden of risicovolle seks hebben) zo snel praten dat anderen niet kunnen onderbreken Diagnose en onderzoeken Diagnostisch onderzoek Er zijn anno februari 2019 geen medische onderzoeken om een schizoaffectieve stoornis te diagnosticeren. Een psychologische evaluatie is nodig waarbij een psychiater informatie verkrijgt over het gedrag en de symptomen van de patiënt. Om de diagnose te bevestigen van een schizoaffectieve stoornis, heeft de patiënt symptomen van zowel een psychotische stoornis als een stemmingsstoornis. Bovendien moet de patiënt gedurende ten minste twee weken psychotische symptomen hebben die plaatsvinden tijdens een periode van een normale stemming. De combinatie van psychotische symptomen en stemmingssymptomen bij schizoaffectieve stoornis komt voor bij andere ziekten, zoals een bipolaire stoornis. Extreme stemmingsstoornissen vormen een belangrijk onderdeel van schizoaffectieve stoornissen.Differentiële diagnose De arts moet de symptomen van een schizoaffectieve stoornis goed bestuderen want soms komen de tekenen ook voor bij andere aandoeningen, namelijk bij patiënten die:De arts voert daarom soms een MRI-scan en bloedonderzoek uit en heeft een grondige medische geschiedenis van de patiënt nodig om een lichamelijke ziekte uit te kunnen sluiten.Behandeling van stemmingsstoornis en schizofrenie De behandeling van schizoaffectieve stoornissen is variabel. Over het algemeen schrijft de arts geneesmiddelen voor om het humeur te verbeteren en een psychose te behandelen: Antipsychotica zijn inzetbaar om psychotische symptomen te behandelen. Antidepressiva of stemmingsstabilisatoren verbeteren de stemming. Psychotherapie is nuttig voor het maken van plannen, het oplossen van problemen en het onderhouden van relaties. Groepstherapie helpt bij patiënten die sociaal geïsoleerd zijn. Ondersteuning en werktraining zijn voorts nuttig voor werkvaardigheden, relaties, geldbeheer en woonsituaties.Prognose van psychische aandoening Patiënten met een schizoaffectieve stoornis hebben een grotere kans om terug te gaan naar hun vorige niveau dan patiënten met de meeste andere psychotische stoornissen. Wel is vaak een langdurige behandeling nodig en de resultaten variëren van patiënt tot patiënt. Recidieven komen voor.Complicaties van schizoaffectieve stoornis De complicaties van een schizoaffectieve stoornis zijn vergelijkbaar met de complicaties van schizofrenie en ernstige stemmingsstoornissen:angst drugsgebruik familiedisconflict gezondheidsproblemen problemen door manisch gedrag (bijvoorbeeld geld uitgeven, overdreven seksueel gedrag) problemen na medische behandeling en therapie sociale isolatie werkloosheid zelfmoord Lees verder

Petechiën zijn kleine, ronde, niet-verheven bloedvlekjes die op het huidoppervlak verschijnen als gevolg van kleine of grote gezondheidsproblemen. Deze kleine puntbloedingen verschijnen door inwendig bloedverlies of gebarsten bloedvaten (capillairen), waardoor bloed in de huid lekt. Door het bloeden ontstaan rode, paarse of bruine vlekjes op de huid. Ze doen soms denken aan een huiduitslag hoewel petechiën geen vorm van een huiduitslag zijn. In veruit de meeste gevallen zijn de oorzaken mild en is geen specifieke behandeling vereist. Andere oorzaken zijn echter mogelijk ernstiger en dan is een medische behandeling wel nodig. Het is in een aantal gevallen aanbevolen om een afspraak te maken met een arts als petechiën aanwezig zijn op de huid. De behandeling van deze kleine rode huidvlekjes is variabel. Oorzaken van rode puntbloedingen Allergische reacties Petechiën komen vaker tot uiting bij patiënten die allergisch reageren op sommige geneesmiddelen. Allergische reacties op insectenbeten veroorzaken eveneens de speldenkopgrote bloedvlekjes op de huid.Auto-immuunaandoeningen Bepaalde auto-immuunziekten zijn geassocieerd met petechiën, waaronder reumatoïde artritis en lupus. Reumatoïde artritis is een auto-immuunreactie waarbij witte bloedcellen het kraakbeen in de gewrichten aanvallen. Hierdoor ontstaan ontstekingen, een huiduitslag of petechiën in de getroffen gebieden. Petechiën komen ook voor bij zowel systemische lupus erythematosus als discoïde lupus erythematosus. Vaak is dit het gevolg van trombocytopenie (tekort aan bloedplaatjes) hetgeen vaak een symptoom is bij lupuspatiënten. Ook bij het syndroom van Sjögren komen kleine puntvormige bloedingen tot uiting. Hierbij ervaart de patiënt een droge mond (xerostomie), droge ogen en een droge keel.Bloed- en beenmergaandoeningen LeukemieWanneer kleine rode vlekjes zich op de huid bevinden, is mogelijk sprake van leukemie. Leukemie is een veel voorkomende kanker van het beenmerg en bloed. Patiënten die lijden aan leukemie hebben beschadigde witte bloedcellen die interfereren met gezonde cellen. Patiënten denken vaak dat ze lijden aan een huiduitslag terwijl in werkelijkheid de bloedvaten gebarsten zijn. Andere symptomen die voorkomen bij leukemie zijn onder meer gemakkelijk bloeden of blauwe plekken hebben, onverwacht gewichtsverlies, overmatige en vermoeidheid, griepachtige symptomen, terugkerende neusbloedingen, koorts of koude rillingen, bloedend tandvlees, frequente infecties en botpijn.Andere bloed- en beenmergaandoeningenOok andere bloed- en beenmergaandoeningen leiden tot de kleine bloedingen in de vorm van een speldekop op de huid: Infectieziekten Door allerlei virale, bacteriële of schimmelinfecties ontstaan mogelijk puntbloedingen. Voorbeelden van dergelijke infecties zijn:Medicatie Door het gebruik van bepaalde medicijnen verschijnen bij een aantal patiënten vlekjes op de huid. Dit gebeurt vooral door volgende geneesmiddelen:Overbelasting en druk Langdurig persen als gevolg van activiteiten zoals hoesten, niezen, zwaar tillen, kledij met een te strakke tailleband, gewichtheffen, een bevalling, braken, langdurig huilen, enzovoort resulteert in overmatige druk waardoor de haarvaten breken. Hierdoor verschijnen kleine rode puntbloedingen op de nek, het gezicht en de borst.Verwondingen en zonnebrand Wanneer iemand een verwonding oploopt na een botsing of (auto-)ongeval, krijgt hij mogelijk te maken met speldenkopgrote bloedvlekjes op de huid. Petechiën op het gezicht en de ogen verschijnen bovendien bij kindermishandeling of ander fysiek misbruik, zoals verstikking, bijten, slaan, wurging, enzovoort. Soortgelijke reacties op de huid treden ook op bij ernstige zonnebrand (rode, pijnlijke huid door blootstelling aan zonlicht).Vitaminetekorten Vitamine K is essentieel voor de vorming van bloedstolsels. Heeft de patiënt een tekort aan deze vitamine (vitamine K-deficiëntie), dan ontstaan sneller kleine, roodachtige, effen plekjes op de huid. Een scheurbuik is een ziekte die tot stand komt door een tekort aan vitamine C. Wanneer de patiënt te weinig vitamine C in het lichaam heeft, leidt dit tot zwakte, vermoeidheid, een huiduitslag, een bloeding, blauwe plekken, enzovoort. Ook door een tekort aan vitamine B ontstaan sneller kleine rode vlekjes op de huid.Symptomen: Kleine, ronde bloedvlekjes op huid Geen huiduitslag Petechiën komen vaak voor in clusters (groepjes). Sommige mensen bestempelen petechiën bijgevolg als een ‘petechiale huiduitslag'. Dit klopt echter niet daar de vlekjes optreden door een bloeding onder de huid. Door druk uit te oefenen op het aangetaste huidgebied, verbleekt de kleur in tegenstelling tot een huiduitslag niet.Kenmerken Bij puntbloedingen ontstaan kleine, ronde, niet-verheven vlekjes op de huid, maar mogelijk ook in een slijmvlies (zoals de mond of oogleden) of een sereus membraan (dunne weefsellaag die een beschermende barrière vormt). Het vaakst verschijnen de kleine bloedinkjes echter op het gezicht, de rug, de dijen, de enkels, de schouders en de nek. De niet-jeukende speldenkopgrote bloedvlekjes zijn rood in de beginfase, maar ze veranderen in de loop van de tijd. Ze eindigen in een donkerpaarse tot blauwe of bruine kleur. De stipjes zijn gemiddeld 0,5 tot 1 mm in diameter, al bereiken sommige exemplaren 3 mm. Petechiën die meer dan 3 mm meten, bestempelen artsen als ‘purpura'.Bijkomende symptomen Symptomen die mogelijk optreden in combinatie met een puntbloeding zijn:Alarmsymptomen Bij tekenen van ademhalingsproblemen, extreme bloedingen, ernstige hoofdpijn, hoge koorts, een wijziging in het bewustzijn en verwardheid is het nodig om een arts te raadplegen. Het is verder een goed idee om de vlekjes op de huid te blijven controleren en de arts bij eventuele wijzigingen op de hoogte te stellen. Als het aantal petechiën blijft stijgen, wijst dit mogelijk op een bloedingsstoornis. Verder is een doktersbezoek nodig wanneer de kleine puntvormige bloedingen grote delen van het lichaam bedekken.Diagnose en onderzoeken Na een fysiek onderzoek en een grondige controle van de medische geschiedenis, voert de arts een uitgebreid bloedonderzoek uit. Indien de arts vermoedt dat de patiënt lijdt aan leukemie, voert hij een beenmergpunctie uit.Behandeling van vlakke bloedinkjes op huid AlgemeenAls het uiterlijk van petechiën niet het gevolg is van een onderliggende aandoening, dan is voldoende rusten, veel drinken en het nemen van vrij verkrijgbare pijnstillers (zoals ibuprofen of paracetamol nuttig. De meeste petechiën verdwijnen dan ook binnen één à twee weken.HomeopathieHomeopathische middelen zijn nuttig bij bloedingvlekjes en petechiën. Voorbeelden hiervan zijn arnica montana, bellis, hamamelis, sulphuricum acidum, crotalus horridus, vipera berus, fosfor, cortisone, trinitrotolueen, azijnzuur, muriaticum acidum, cinchona officinalis, sanguinaria canadensis, kreosotum en lachesis. Lachesis is vooral handig voor patiënten met een vette huid die beperkt zweten.Koud kompresHet gebruik van een koud kompres in het gebied dat zichtbare tekenen van letsel aan bloedcapillairen vertoont, is nuttig. IJs gewikkeld in een doek herstelt de schade en de rode vlekjes.MedicatieAndere medicatieHet lichaam reageert allergisch op bepaalde medicijnen. Wanneer dit het geval is, moet de arts de uitlokkende medicatie staken en schrijft hij een ander geneesmiddel voor. De patiënt mag niet zelf gaan testen met andere medicijnen in deze gevallen.AntibioticaAntibiotica zijn inzetbaar wanneer een bacteriële infectie de petechiën veroorzaakt. Wanneer de infectie voorbij is, verdwijnen ook de zichtbare tekenen van petechiën.CorticosteroïdenIs sprake van een ontsteking, dan zet de arts corticosteroïden (krachtige ontstekingsremmers) in.ImmunosuppressivaIn sommige gevallen is het nodig om het immuunsysteem te onderdrukken (immunosuppressiva). Voorbeelden van deze medicijnen zijn azathioprine (Azasan, Imuran), methotrexaat (Trexall, Rheumatrex) of cyclofosfamide.KankerbehandelingRadiotherapie en chemotherapie zijn inzetbaar voor patiënten met leukemie. De patiënt krijgt bovendien soms andere kankerspecifieke behandelingen.Transfusie van bloedplaatjesBij een laag aantal bloedplaatjes (trombocytopenie) is een bloedplaatjestransfusie aangewezen. Hierdoor komen meer bloedplaatjes in het systeem terecht, waardoor de rode vlekjes op de huid verdwijnen.VitaminesupplementenBij ondervoeding en vitaminetekorten is het verstandig om deze tekorten via de voeding aan te vullen. Is dit niet mogelijk of onvoldoende effectief, dan zijn vitaminesupplementen beschikbaar. Probiotica, methylsulfonylmethaan, thymus extract, protease-enzymen en spijsverteringsenzymen zijn verder nuttig voor het behandelen van petechiën die tot stand zijn gekomen door allergische reacties.Preventie van petechiën Volgende tips helpen bij de preventie van puntbloedingen veroorzaakt door een infectie:aanrechtbladen en andere gemeenschappelijke oppervlakken schoon houden een vest of trui met volledige mouwen en een lange broek dragen bij het bezoek aan groene gebieden geen persoonlijke voorwerpen delen zoals een bril, keukengerei, handdoeken, … handen schoonhouden door het gebruik van een handdesinfecterend middel op alcoholbasis of de handen wassen met water en zeep insectenwerende middelen gebruiken voor uitstapjes naar gebieden met gras of bos veilige seks hebben wegblijven van mensen die ziek zijn of een infectie hebben Complicaties van speldenkopgrote bloedvlekjes Petechiën leiden mogelijk tot hartproblemen, infecties in andere lichaamsdelen en schade aan de lever, de milt, de nieren, de longen, het hart en andere organen.