Mens en Gezondheid

Als je een steek of meerdere steken in de longen ervaart, is dit meestal te wijten aan een ziekte. De longen zelf hebben geen pijnreceptoren, maar de longvliezen en borstkaswand hebben die wel. Een gevoel van steken in de longen gaat vaak gepaard met een gevoel van beklemming op de borst, zweten en duizeligheid. Kortademigheid kan ook optreden samen met de steken. De oorzaak kan onschadelijk zijn en snel genezen, maar soms komen de klachten voort uit een ernstige ziekte. Behandeling is vaak nodig om de symptomen te verlichten en verdere progressie van de ziekte te voorkomen. Een bezoek aan de huisarts is daarom altijd aan te raden als je last hebt van steken in de longen. Wat zijn steken in de longen? Steken in de longen staan niet op zichzelf, maar is meestal een symptoom van een onderliggende ziekte of aandoening. De stekende pijn treedt dikwijls op aan de rechterkant van de borst en wordt vaak gezien als vlijmscherp. Het kan kortdurende of aanhoudende pijn zijn die aanvalsgewijs komt. De longpijn straalt vaak uit naar de rug. De pijn neemt meestal toe als je hoest of moet moet persen (bij het poepen). Zeer ernstige aanvallen veroorzaken vaak ademhalingsmoeilijkheden (kortademigheid of benauwdheid) en mogelijk angst. Maar ondanks de soms zeer beangstigende symptomen, heeft een steek in de longen meestal een onschadelijke oorzaak.Oorzaken van een steek in de longen Mogelijke oorzaken Mogelijke oorzaken van steken in de longen zijn:Beschrijving van de oorzaken Een typische oorzaak van steken in de longen is intercostale neuralgie. Intercostale neuralgie is zenuwpijn in het gebied van de intercostale (tussenrib) zenuwen. De irritatie van de intercostale zenuwen is echter weer slechts een symptoom en kan vele redenen hebben.Naast onschadelijke spierspanning kunnen aandoeningen van de wervelkolom, ribben, pleura of longen tot deze symptomen leiden. degeneratieve veranderingen in de wervelkolom kunnen bijvoorbeeld de zenuwwortels van de intercostale zenuwen beknellen. In dit geval spreekt men van een beknelde zenuw.Ziekten van het hart, de maag, de slokdarm, de galblaas of de lever beïnvloeden echter ook vaak de functie van de zenuwen in dit gebied.Gebleken is dat gordelroos ook een ontsteking van de intercostale zenuwen kan veroorzaken. In zeldzame gevallen worden steken in de longen veroorzaakt door ziekten van het ruggenmerg of door tumoren in het gebied van de luchtwegen of het borstvlies.Bij een longontsteking zijn de kleinere luchtwegen en longblaasjes ontstoken en dit is één van de meest voorkomende oorzaken van stekende pijn aan de longen. Bij een klaplong, ook wel pneumothorax genoemd, klapt een long gedeeltelijk of helemaal in. Je voelt een stekende pijn op het moment dat de klaplong ontstaat.Huisarts raadplegen Als een steek in de longen optreedt tijdens het lopen of hardlopen, kan dit worden veroorzaakt door een onjuiste ademhalingstechniek. Stop met (hard)lopen totdat de ademhaling weer is genormaliseerd. Na een paar minuten verdwijnt het gevoel in de longen vaak weer. Met de juiste ademhalingstechniek verklein je de kans op herhaling. Een (sport)arts of fysiotherapeut kan nuttige informatie en tips geven.Als de symptomen aanhouden of in intensiteit toenemen, is het raadzaam om je huisarts te raadplegen. Verder onderzoek is nodig om de oorzaak te verhelderen. Als er een steek in de longen optreedt die zich gedurende een langere periode van enkele dagen of weken ontwikkelt, moet een arts worden geraadpleegd. Er kunnen ontstekingen zijn die erger wordt of zich verspreidt.Als de steken in de longen plotseling optreden en zonder duidelijke reden, moet een arts worden geraadpleegd. Als de klachten zorgen voor ademhalingsmoeilijkheden, moet ook medische zorg worden verleend. Na een ongeval of val zijn steken in de longen vaak een indicatie van gekneusde ribben. Een arts moet worden geraadpleegd omdat beeldvormingsprocedures kunnen verhelderen hoe ernstig het letsel is.Onderzoek en diagnose Vraaggesprek en lichamelijk onderzoek Als je langdurig last hebt van steken in de longen, moet je huisarts worden geraadpleegd om ernstige ziekten uit te sluiten. Dit is vooral het geval als er naast de stekende pijn andere (ernstige) symptomen zijn, zoals kortademigheid, hoestaanvallen, rugpijn of een algemeen gevoel van ziekte. De arts stelt vragen over je klachten, hij neemt je medische geschiedenis geschiedenis in ogenschouw en voert daarna lichamelijk onderzoek uit.Diagnostisch onderzoek Beeldvormingsonderzoek, zoals röntgenfoto's of een MRI-scan, kunnen informatie verschaffen over fracturen of malposities van de wervelkolom. Als er een vermoeden bestaat van een infectie, kan de ziekteverwekker worden bepaald met behulp van bloedonderzoek. In het geval van gordelroos, bieden de typische huidveranderingen waardevolle informatie over herpes zoster. Het hebben van steken in de longen zonder verdere klachten, duidt meestal op orthopedische problemen, een slechte houding of spierspanning.Behandeling van stekende longen De behandeling van stekende pijn in de longen is afhankelijk van de oorzaak. De pijn verdwijnt meestal na een paar dagen vanzelf. Dit is vooral het geval als het gaat om spierspanning. Als de pijn aanhoudt, is het vaak noodzakelijk om een ​​symptomatische behandeling uit te voeren in de vorm van pijntherapie. Je kan paracetamol gebruiken tegen de pijn. Geneesmiddelen voor spierspanning kunnen worden voorgeschreven door de huisarts. Indien pijnbestrijding met perifeer werkende pijnstillers, zoals paracetamol en NSAID's onvoldoende resultaat biedt, kunnen centraal werkende pijnstillers, opioïden, worden ingezet. De centraal werkende middelen beïnvloeden rechtstreeks de hersenen of het ruggenmerg en kunnen leiden tot afhankelijkheid wanneer ze voor langere tijd worden gebruikt. Operatieve procedures voor symptomatische pijnbehandeling zijn vaak te riskant en worden alleen in uitzonderlijke gevallen gebruikt. Als de steken in de longen het gevolg zijn van besmettelijke of andere organische ziekten, zal de behandeling zich allereerst daar op richten.Preventie van stekende longpijn Zoals reeds vermeld, zijn er veel oorzaken van steken in de longen. Daarom kunnen geen algemene aanbevelingen voor de preventie ervan worden gegeven. Aangezien een verkeerde houding en spierspanning belangrijke oorzaken van deze symptomen zijn, is een goede lichaamshouding van belang. Verder wordt een gezonde leefstijl met voldoende fysieke activiteit en lichaamsbeweging om de spieren te versterken aanbevolen, omdat orthopedische problemen van de wervelkolom vaak worden veroorzaakt door zwakke spieren. Longziekten als een oorzaak van steken in de longen kunnen goed worden voorkomen door niet te roken. Je huisarts kan je advies geven over stoppen met roken.

Kaakpijn is een veel voorkomend vervelend symptoom. Patiënten met pijn aan één kaak of beide kaken krijgen namelijk mogelijk te maken met spraak- en eetproblemen. Diverse oorzaken zijn bekend voor pijnlijke kaken, waaronder problemen met de sinussen, de oren, de tanden of de kaak zelf. Heel wat huismiddeltjes en leefstijlveranderingen verminderen de pijn aan de kaak of kaken, maar bij enkele bijkomende alarmsignalen is zeker een doktersbezoek vereist. Artsen moeten de exacte oorzaak van de pijnlijke kaak of kaken identificeren om zo goed mogelijk te zorgen voor de pijnbestrijding. Medicatie, fysiotherapie, gebitsbescherming, tandbehandelingen en/of een operatie zijn voorhanden voor het verhelpen van het onderliggend probleem dat zorgt voor de pijnlijke kaak of kaken. Oorzaken van kaakpijn Aandoeningen ArtritisDoor de veroudering, een trauma of herhaalde bewegingen van het kaakgewricht, ontstaan mogelijk enkele artritische aandoeningen (artritis: aandoeningen waarbij de gewrichten ontstoken zijn), zoals artrose (reumatische aandoening van gewrichtskraakbeen), osteoartrose en reuma. Deze leiden tot een wegslijtend botoppervlak. Verschillende systemische aandoeningen leiden ook tot kaakpijn zoals bij reumatoïde artritis (ontsteking van gewrichten en organen, septische artritis (ontsteking van een gewricht door een infectie) of osteoartritis. Hoewel de symptomen van kaakpijn verschillen van patiënt tot patiënt, zijn problemen bij het bewegen van het kaakbot met zwelling de gebruikelijke presentaties.Bruxisme (tandenknarsen)Veelal gaan patiënten 's nachts op de tanden knarsen waardoor tandbeschadiging en kaakpijn ontstaat. Het tandenknarsen gebeurt door een combinatie van fysische, psychologische en genetische factoren. Mogelijke uitlokkende factoren zijn onder andere stress of angst, bepaalde ziekten zoals de ziekte van Parkinson (neurologische aandoening met bevingen), een bijwerking van medicijnen en een verkeerde positie van de onder- en boventanden. Patiënten met ernstige symptomen ervaren schade aan de tanden door het tandenknarsen. Dit leidt tot gevoelige tanden, hoofdpijn en kaakaandoeningen.HartaanvalAls gevolg van een verminderde bloedtoevoer naar het hart, straalt de pijn van een hartaanval vaak uit naar andere plaatsen, zoals het kaakbot, en dan vooral het onderste linkerkaakbot. Symptomen van een hartaanval omvatten ook kortademigheid, benauwdheid in de borst, pijn op de borst en pijn in de linkerarm en/of schouder.Neuropathische pijnNeuropathische pijn veroorzaakt constante of intermitterende pijn. De pijn ontwikkelt zich wanneer zenuwen beschadigd raken die pijnsignalen naar de hersenen sturen.Neurovasculaire pijnNeurovasculaire pijn resulteert uit aandoeningen die zowel de zenuwen als de bloedvaten treffen, zoals migraine (aanvallen van een aura en/of eenzijdige hoofdpijn) en clusterhoofdpijn (plotse, eenzijdige en pijnlijke hoofdpijn).OsteomyelitisOsteomyelitis is een infectie aan de botten en de bijbehorende weefsels, die ook soms de kaak treft. De patiënt ervaart hierbij een gezwollen gezicht, een stijve kaak, een verlies van tanden, gevoeligheid bij aanraking, hoofdpijn, kaakpijn, koorts, nekpijn en/of vermoeidheid, maar ook andere klachten zijn mogelijk.SinusproblemenWanneer de neusholtes getroffen zijn door sinusproblemen (sinusitis, allergieën, verkoudheid, …), ontwikkelt de patiënt mogelijk een pijnlijke kaak of pijnlijke kaken.SpanningshoofdpijnSpanningshoofdpijn is meestal het resultaat van stress. Hierdoor ontstaat pijn in het gezicht met pijn aan de kaken als gevolg.Synovitis of capsulitisBij synovitis (ontsteking van slijmvlies van gewrichten) of capsulitis is de bekleding van het gewricht of een verbindend ligament ontstoken. Dit is ook mogelijk bij de kaak.TandaandoeningenTandvleesaandoeningen, of infecties van de weefsels en botten rond de tanden zijn vaak te wijten aan een slechte mondgezondheid, hormonale veranderingen, diabetes mellitus (suikerziekte) en roken. Gebitsprobleem tasten niet rechtstreeks de kaak aan, maar de pijn breidt zich mogelijk wel uit naar de kaak wat leidt tot kaakpijn. Veel voorkomende symptomen van infecties en tandaandoeningen zijn een slechte adem (halitose), pijn bij het kauwen / kauwproblemen, gevoelige tanden, pus die uit het tandvlees komt, losse tanden, tandvleesbloedingen en gezwollen tandvlees. Ook onbehandelde gaatjes in de tanden (tandbederf), beschadigde tanden, tandabcessen (ophopingen met pus in tand door bacteriële infectie) en andere tandafwijkingen veroorzaken mogelijk kaakpijn.Temporomandibulaire dysfunctie (TMD)De meest gemelde oorzaak van kaakpijn is een temporomandibulaire dysfunctie (pijn aan kaak en gezicht) (TMD). Bij TMD zijn de temporomandibulaire gewrichten en de kauwspieren (spieren die verantwoordelijk zijn voor de kaakbewegingen) aangetast. Deze aandoening komt vooral voor bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd.Vasculaire pijnVasuclaire pijn doet zich voor wanneer de bloedtoevoer naar een lichaamsdeel verstoord is. Giant cell arteritis (arteriitis temporalis: ontsteking van slagaders bij de slaap) en een halsslagaderdissectie zijn oorzaken voor vasculaire pijn.VerwondingBij een kaaktrauma door bijvoorbeeld een auto-ongeval of een contactsport, ontstaat vaak kaakpijn aan één zijde. De kaak is gekneusd en gezwollen, met mogelijk bloedverlies als gevolg. Patiënten hebben mogelijk moeite met het openen en sluiten van de mond naast de kaakpijn. Vaak is een operatie nodig om de kaak te repareren met pijnstillers om te pijn te verminderen en antibiotica om een infectie te voorkomen.Andere aandoeningenAndere aandoeningen die kaak- en gezichtspijn veroorzaken, zijn:Omgevingsfactoren Kaakpijn is mogelijk ook het gevolg aan levensstijlfactoren, zoals emotionele stress, slaapstoornissen, vermoeidheid en een gebrek aan bepaalde vitamine- en voedingsstoffen zoals calcium (hypocaliëmie) en magnesium (hypomagnesiëmie).Symptomen Eén of beide kaken zijn mild tot ernstig pijnlijk. De kaakpijn is verder constant of flakkert met tussenpozen weer op. Sommige patiënten ervaren enkel in de ochtend kaakpijn, terwijl anderen constant, de hele dag of enkel tijdens de nacht pijnlijke kaken hebben. De bijkomende milde tot ernstige symptomen van kaakpijn zijn afhankelijk van de oorzaak. Volgende lijst bevat de meest voorkomende symptomen bij pijn aan de kaak, maar ook andere tekenen zijn mogelijk.Alarmsignalen Treedt één van de volgende klachten op, dan is het verstandig om medische hulp in te roepen van een (tand)arts:falen van huismiddeltjes om kaakpijn te behandelen gebitsproblemen, zoals gebroken of afgesleten tanden hoofdpijn kaakgewrichten maken geluiden bij het verplaatsen kaakpijn die de dagelijkse activiteiten verstoort onregelmatige kaakbewegingen oogpijn oorsuizen pijn in de nek (nekpijn) of in de bovenrug Diagnose en onderzoeken Patiënten zoeken het best zo snel mogelijk hulp op voor de pijn aan de kaak, zodat de arts de diagnose kan stellen en een correct behandelplan kan inzetten. Hierdoor verkleint het risico op complicaties op de lange termijn. Volgende onderzoeken zijn nuttig om de oorzaken van kaakpijn te achterhalen:bepaalde beeldvormende onderzoeken, zoals een röntgenfoto of een mri-scan bepaalde laboratoriumtesten, zoals een bloedonderzoek een lichamelijk onderzoek, met een beoordeling van de zenuwen, de nekbotten, de kaak, de mond en de spieren een psychologische en psychiatrische screening een volledige medische geschiedenis en pijngeschiedenis Indien de arts vermoedt dat de pijn toe te wijzen is aan een ander probleem, zet hij mogelijk nog bijkomende testen in.Zelfzorgbehandeling van pijn aan de kaak of kaken Huishoudmiddeltjes Het verlichten van kaakpijn gebeurt door het toepassen van coldpacks (ijs). Bij het gebruik van ijs is het belangrijk om dit eerst in te wikkelen in een dunne doek. De koude mag de patiënt gedurende tien minuten op het gezicht aanbrengen. Vochtige warmte aanbrengen aan de pijnlijke kaak is een andere optie. Hiervoor plaatst de patiënt een warm washandje op het kaakgebied. Door de vochtige warmte ontspannen de overactieve kaakspieren waardoor de pijn vermindert. Sommige patiënten zijn gebaat met kaakmassage of acupunctuur.Levensstijl Door de stress te verminderen, klemmen de kaken minder snel hetgeen het risico op pijnlijke kaken vermindert. Enkele ontspanningstechnieken zijn bijvoorbeeld meditatie en yoga. Ontspanningstechnieken helpen ook om de patiënt beter te laten slapen. De patiënt slaapt voorts beter op de zij of rug dan op de buik. Het is verder aangewezen om taai of knapperig voedsel te beperken. Deze voedingsmiddelen belasten het kaakgewricht aanzienlijk waardoor sneller ongemak en pijn aan de kaak of kaken tot stand komt. Voorbeelden van voedingsmiddelen die sneller leiden tot pijn aan de kaak of kaken zijn kauwgom, appels of harde broodjes. Het consumeren van zachte voedingsmiddelen is aanbevolen. Ook cafeïne (koffie) drinken draagt bij tot de spierspanning in de kaak. Het vermijden van grote hoeveelheden van cafeïnehoudende koffie en thee vermindert de kaakpijn. Een regelmatig bezoek aan de tandarts is voorts noodzakelijk. Tot slot gebruikt een patiënt de juiste houding om nek- en rugbelasting te voorkomen.Medische behandeling van onderliggende aandoeningen Fysiotherapie In een aantal omstandigheden krijgt een patiënt met kaakpijn een doorverwijzing naar een fysiotherapeut.Gebitsbescherming De arts zet mogelijk een mondbeschermer in. Dit is een op maat gemaakte plastic gebitsbeschermer die de patiënt op de bovenste of onderste tanden plaatst. Veelal zet de arts dit in voor patiënten die 's nachts tandenknarsen (bruxisme). Als de patiënt de gebitsbeschermer aanbrengt voor het slapen gaan, blijven de tanden beschermd.Medicatie Veel voorkomende medicijnen voor het behandelen van een pijnlijke kaak of kaken omvatten:actueel capsaïcine bij zenuwgerelateerde aandoeningen antibiotica bij een bacteriële infectie antidepressiva bij enkele pijnaandoeningen antihistaminica en neussprays bij sinusproblemen antivirale geneesmiddelen bij een virale infectie. bepaalde bloeddrukmedicijnen bij migraine botoxinjecties: dankzij een botoxinjectie (botulinumtoxine) in de kaakspieren klemmen de kaakspieren niet meer op elkaar, waardoor het mogelijk is om de kaakpijn als gevolg van een temporomandibulaire dysfunctie te verlichten. calcium- en magnesiumtabletten bij voedings- en vitaminetekorten injecties met lokale anesthetica (plaatselijk verdovende geneesmiddelen) spierverslappers om de kaakspanning te verlichten steroïde injecties bij een ontsteking of zwelling aan het kaakgewricht vapo-koelvloeistof spuiten om pijnlijke spiergebieden (triggerpoints) te verlichten vrij verkrijgbare pijnstillers zoals paracetamol en ibuprofen zuurstoftherapie en voorgeschreven medicijnen bij clusterhoofdpijn Kaakoperatie In zeldzame gevallen is een kaakoperatie nodig, en dit vooral om TMD te verhelpen. De chirurg voelt enkel een operatie uit bij patiënten die intense kaakpijn en ongemak ervaren als gevolg van structurele problemen in het kaakgewricht.Tandbehandelingen Enkele tandbehandelingen verlichten pijnlijke kaken:=een tandextractie (verwijdering van een tand) bij een abnormale of geïnfecteerde tand een wortelkanaalbehandeling, een procedure om infecties in de tanden te behandelen enkele andere tandbehandelingen Complicaties van pijnlijke kaak of kaken De complicaties van kaakpijn is afhankelijk van de oorzaak en andere factoren die verband houden met de pijn, zoals de gekozen behandelingen. Volgende complicaties zijn mogelijk:chirurgische complicaties chronische pijn een infectie emotionele nood tandcomplicaties veranderingen in de eetgewoonten Lees verder

De handen bevatten enkele gevoelige aanraakreceptoren die zijn verbonden met de hersenen door een zenuwnetwerk. Wanneer druk op of schade ontstaat aan één van deze zenuwen, krijgen de hersenen mogelijk niet alle sensorische informatie die de handen uitzenden. Hierdoor ontstaat mogelijk een verdoofd gevoel in de hand of handen. Gevoelloosheid in de hand of handen kent veel oorzaken, zoals de inname van alcohol alsook een aandoening zoals multiple sclerose. De arts zoekt de onderliggende oorzaak op, adviseert de patiënt om een gezonde levensstijl te hanteren en zet mogelijk medicatie en/of andere behandelingen in om de verdoofde handen te verhelpen. Alcohol en gevoelloosheid in handen Langdurig zwaar drinken leidt bij de helft van de drinkers tot alcoholische neuropathie, waarbij de zenuwen schade oplopen. Andere symptomen zijn gevoelloosheid in de armen of gevoelloosheid in de benen, rare sensaties in de ledematen, plasproblemen, erectiestoornissen en spierzwakte of spierspasmen (spierkrampen).Beroerte en doof gevoel in hand Gevoelloosheid of tintelingen aan de hand zijn mogelijk een teken van een beroerte (onvoldoende bloedtoevoer naar de hersenen met lichamelijke en mentale symptomen). Andere vroege symptomen zijn een scheve glimlach, plotselinge ernstige hoofdpijn, een onduidelijke spraak (dysartrie) of problemen met denken, duizeligheid en wazig zien. Bij deze tekenen is het verstandig om direct naar de spoedeisende dienst van het ziekenhuis te gaan. Een beroerte treft ook jongeren en fysiek actieve personen.Carpaal tunnelsyndroom en verdoofd gevoel in handen Het carpaal tunnelsyndroom is een aandoening waarbij de nervus medianus, de zenuw die langs de onderarm naar beneden loopt en in de hand komt, samengeperst wordt ter hoogte van de pols. Deze aandoening komt vrij veel voor bij patiënten die veel tijd achter een computer doorbrengen. De belangrijkste symptomen zijn gevoelloosheid, een gevoel dat één of meer van de vingers - vooral de duim, wijsvinger en middelvinger - gezwollen of tintelend zijn en zwakte in de hand. De arts moet dit zo snel mogelijk bekijken want onbehandeld is soms een operatie nodig om de beknelde zenuw vrij te maken.Cervicale spondylose en handen die gevoelloos aanvoelen Eén van de mogelijke vormen van artritis (gewrichtsontsteking) is cervicale spondylose. Hierbij is de nek aangetast als gevolg van jarenlange slijtage van de ruggengraat. De beschadigde wervels drukken dan op nabijgelegen zenuwen, wat leidt tot een verdoofd gevoel aan de handen, armen en vingers. Meestal ontstaan geen symptomen, maar anderen kampen met:Fibromyalgie Intense vermoeidheid en spierpijn zijn enkele symptomen van fibromyalgie. Ook gevoelloosheid en tintelingen in de handen, armen, voeten, benen en het gezicht komen soms voor. Andere symptomen omvatten:Ganglioncysten Ganglioncysten zijn vrij veel voorkomende goedaardige klonten of afzettingen die zich mogelijk overal op het lichaam vormen. Ze verschijnen echter vooral op of rond de gewrichten. Wanneer de cyste zich vormt rond de pols, is gevoelloosheid een veel voorkomend symptoom. Deze cysten verdwijnen soms spontaan. Gebeurt dit niet en veroorzaken de cysten pijn of gevoelloosheid, dan is een operatie of aspiratie (vloeistof afvoeren uit de cyste) nodig.Guillain-Barré-syndroom Het Guillain-Barré-syndroom is een auto-immuunziekte waarbij het immuunsysteem per ongeluk de zenuwen aanvalt en schade veroorzaakt die resulteert in een verlamde hand. Vaak ontstaat eerst een luchtweginfectie, buikgriep of een andere infectieziekte. Andere symptomen van het Guillain-Barré-syndroom zijn prikkelende gevoelens in de vingers, tenen, enkels of polsen, zwakte in de benen, een slecht looppatroon, een snelle hartslag (tachycardie), urine-incontinentie en fecale incontinentie (ongewild en plots verlies van de stoelgang) en moeite met het bewegen van het gezicht, zoals kauwen (kauwproblemen).Medicatie Enkele medicijnen leiden sneller tot perifere neuropathie (schade aan zenuwen met zenuwpijn en zwakte) waardoor een verdoofd gevoel aan de handen en/of de voeten ontstaat:Multiple sclerose Multiple sclerose is een aandoening waarbij het immuunsysteem een vetachtige stof aanvalt die de zenuwvezels van de hersenen en ruggenmerg beschermt. De aandoening kenmerkt zich door doofheid van de hand. De meeste patiënten krijgen voor het eerst te maken met multiple sclerose als ze tussen de twintig en dertig jaar zijn, al komt de ziekte mogelijk op elke leeftijd tot uiting. Vrouwen zijn daarnaast twee keer vaker dan mannen getroffen door de auto-immuunaandoening. Spierzwakte, dubbelzien (diplopie) en verlamming van een hand zijn mogelijke symptomen van multiple sclerose.Myofasciale triggerpoints Veel patiënten kampen met spierknopen (myofasciale triggerpoints). Zij hebben pijn aan kleine, hobbelige spiergebieden. Patiënten met de ziekte krijgen tevens mogelijk te maken met spierpijn, tintelingen, een beperkt bewegingsbereik, zwakte en een verdoofd gevoel. Deze knopen komen tot uiting wanneer onderliggende spiervezels of fascia (weefselbanden) verstijven. Chronische pijn komt tot stand wanneer de arts deze aandoening niet tijdig diagnosticeert en behandelt. Veranderingen in de levensstijl en massagetechnieken zijn de meest bruikbare behandelingsopties voor myofasciale triggerpoints, maar ook medische behandelingen zijn mogelijk.Schildklieraandoening Een schildklieraandoening leidt mogelijk tot een verlamde hand. Een te traag werkende schildklier (hypothyreoïdie) leidt onbehandeld tot schade aan de zenuwen die informatie zenden tussen de hersenen en het ruggenmerg en de rest van het lichaam. Andere tekenen van een onderactieve schildklier zijn onder andere haaruitval, een gewichtstoename en zich altijd koud voelen.Slapen in een slechte houding Door het slapen in een slechte houding of door te lang op één arm te rusten, ontstaat er overmatige druk op de arm. Deze druk comprimeert (samenpersen) de zenuwen in dat gebied en veroorzaakt gevoelloosheid.Stress Sommige patiënten krijgen te maken met hyperventilatie als gevolg van stressvolle of angstaanjagende situaties. Hierbij ontstaat een snelle, oppervlakkige ademhaling die het lichaam overtreft. Hyperventilatie leidt tot symptomen van tintelingen in de handen en andere lichaamsdelen.Suikerziekte Veelvuldig plassen (pollakisurie), overmatige dorst (polydipsie) en hoge bloedsuikerspiegels (hyperglykemie) zijn tekenen zijn van prediabetes, een aandoening waarbij een patiënt onbehandeld een groot risico heeft op het ontwikkelen van diabetes mellitus (suikerziekte). Onbehandeld leidt suikerziekte tot een ongevoelige hand als gevolg van diabetische neuropathie (zenuwschade door diabetes). Een wazig gezichtsvermogen door diabetische retinopathie, nierproblemen (diabetische nefropathie), en hartfalen zijn allemaal complicaties van onbehandelde diabetes.Systemische lupus erythematosus De auto-immuunziekte systemische lupus erythematosus veroorzaakt ontstekingen in veel organen en weefsels, waaronder de gewrichten, het hart, de nieren en de longen. De symptomen komen en gaan. Wanneer de ontsteking druk veroorzaakt op zenuwen, ontstaat zenuwschade met gevoelloosheid of tintelingen in de handen als gevolg. Verder komen nog andere mogelijke symptomen voor zoals:Tenniselleboog Tennisspelers en golfers lopen het risico op epicondylitis, de medische term van een tenniselleboog. Ook activiteiten waarbij een patiënt herhaaldelijk de hand, pols of elleboog moet draaien, zijn risicofactoren. Deze aandoening is het gevolg van slijtage of verzwakking van pezen die zich langs de elleboog bevinden. Vroege tekenen van een tenniselleboog zijn gevoelloosheid of tintelingen in de handen. Vervolgens ontwikkelt de patiënt elleboogpijn (aan de buitenkant van de elleboog) of pijn in de onderarm. Voldoende pauze nemen of de activiteiten verminderen is verstandig, maar bij terugkerende of ernstige pijn is advies van een arts nodig.Verwonding of insectenbeet Een beschadigde zenuw rond het nekgebied leidt mogelijk tot een verdoofd gevoel in de handen. Ook veroorzaken toxines in zeevruchten en dieren- of insectenbeten mogelijk gevoelloosheid in de handen.Vitaminetekorten en elektrolytenstoornissen Bij een vitamine B12-tekort werken de zenuwen niet meer zo goed, waardoor gevoelloosheid of tintelingen aan zowel de handen als de voeten mogelijk tot uiting komen. Verder veroorzaken elektrolytenstoornissen zoals een kaliumtekort en een magnesiumtekort. Bekende symptomen van deze tekorten zijn zwakte, vermoeidheid, geelzucht, coördinatie- en evenwichtsproblemen, hallucinaties (waanvoorstellingen en onechte percepties) en concentratieproblemen.Ziekte van Lyme De ziekte van Lyme is een aandoening die een patiënt oploopt door een besmette tekenbeet. Vroege symptomen van deze bacteriële infectie zijn onder meer ernstige vermoeidheid, een huiduitslag en griepachtige symptomen zoals koorts, koude rillingen of lichaamspijnen. Indien onbehandeld, komen in latere stadia van de ziekte gewrichtspijn en een verdoofd gevoel aan de hand of de ledematen tot stand.Ziekte van Raynaud Doofheid aan de hand in combinatie met ijzig koude vingers, wijst op de ziekte van Raynaud. Bij deze aandoening vernauwen de kleinere slagaders die bloed naar de huid voeren, waardoor de bloedstroom afgeremd is. De ziekte van Raynaud brengt mogelijk ondraaglijke pijn met zich mee. Sommige patiënten hebben tijdens een episode aan witte of blauwe vingers. De oorzaak van deze aandoening is niet bekend (juli 2018), maar vrouwen lopen wel meer kans op de aandoening. Meestal ontstaan de symptomen wanneer de patiënt tussen 15 en 30 jaar oud is.Andere oorzaken Af en toe is de doofheid in de handen of vingers het gevolg van: Lees verder

Een gezonde eetlust weerspiegelt vaak een goede gezondheid. Eten is immers nodig om energie en voedingsstoffen te krijgen om gezond te blijven. Een verminderde eetlust of een plotseling verlies van de eetlust wijst mogelijk op een aandoening of een ander onderliggend problemen. Deze oorzaken zijn erg variabel, zoals bijvoorbeeld een aandoening, medicatiegebruik of emotionele stress. Als een onderliggende ziekte aanwezig is, verminderen de symptomen wanneer de patiënt hiervoor een behandeling inzet. In andere gevallen verdwijnen de klachten na verloop van tijd spontaan of anders blijven ze langdurig bestaan. Bij een blijvend verlies aan eetlust is advies van een arts nodig. Een arts zorgt voor de juiste diagnose en behandeling en voorkomt complicaties zoals ondervoeding. Aandoeningen en een verlies van eetlust Anorexia nervosa Extreem gewichtsverlies en angst voor voedsel vermindert de eetlust. Ook andere eetstoornissen veroorzaken dit symptoom. Een snelle diagnose is belangrijk.Chronische aandoeningen Nierziekten, leveraandoeningen en hartziekten verminderen eveneens de eetlust. Soms treedt een verlies van eetlust in een vergevorderd stadium van een ziekte op, zoals bij hartfalen of nierfalen. Ook chronische pijn, dementie en diabetes mellitus (suikerziekte) zijn gekoppeld aan een gebrek aan eetlust.Emotionele stress Emotionele stress gaat mogelijk ook gepaard met weinig zin om te eten. Het verliezen van een geliefde, het verlies van een baan, een scheiding zijn enkele voorbeelden van negatieve emoties en stress. Maar ook positieve stress veroorzaakt mogelijk een verminderde eetlust, zoals bruiloften, verliefd worden en andere belangrijke gebeurtenissen. Afhankelijk van de situatie en het vermogen van een patiënt om om te gaan met de stress, is het verlies van eetlust tijdelijk of anders houdt dit aan bij aanhoudende of toenemende stress. Bij aanhoudende symptomen is zeker een professionele medische begeleiding nodig.Galstenen Galstenen veroorzaken ernstige pijn, vooral na het eten van vet voedsel. Hierdoor kampt de patiënt mogelijk met een verminderde eetlust.Hyperparathyroïdie (overmatig actieve bijschildklier) Hyperparathyreoïdie is een aandoening waarbij de bijschildklieren in de nek overactief zijn en te veel parathyroid hormoon (PTH) produceren. Dit hormoon zorgt ervoor dat calcium uit de botten en in het bloed vrijkomt. De belangrijkste symptomen omvatten vermoeidheid, buikpijn, een depressieve stemming, prikkelbaarheid, misselijkheid of braken. Chirurgie is vaak effectief bij deze aandoening.Hypothyreoïdie (te weinig actieve schildklier) Bij hypothyreoïdie is de schildklier niet goed in staat om voldoende hormonen te produceren. Voor vele lichaamsfuncties zijn schildklierhormonen noodzakelijk, zoals de hartslag, het metabolisme en de ademhaling. Tekenen van en te weinig actieve schildklier zijn onder andere neerslachtigheid, concentratieproblemen, vermoeidheid, een gewichtstoename en spierpijn. Hormonale therapie is inzetbaar voor de meeste patiënten met hypothyreoïdie.Infecties Een aantal infecties veroorzaakt een plotseling verlies van eetlust, zoals onder andere:Kanker Veel verschillende kankers veroorzaken een verlies van eetlust. Ook veel behandelingen voor kanker resulteren in een verminderde eetlust. Meestal gaat een gebrek aan eetlust gepaard met andere symptomen die specifiek zijn voor de kanker waaraan de patiënt lijdt, maar soms is een verlies van eetlust één van de eerste tekenen van kanker.Long- en hartaandoeningen Aandoeningen die kortademigheid veroorzaken, maken het voor de patiënt soms moeilijk om gelijktijdig te eten en te ademen. Medische aandoeningen die dit veroorzaken, zijn bijvoorbeeld:astma (chronische ontsteking van de luchtwegen in de longen) congestief hartfalen een chronische obstructieve longziekte (COPD) een longembolie (afsluiting van een slagader in de longen) een longontsteking Maag- en darmziekten Vooral maag- en darmziekten, zoals het prikkelbare darm syndroom (diarree en constipatie), de ziekte van Crohn (aandoening met diarree en buikpijn), coeliakie (maag- en darmproblemen door het eten van gluten), colitis (dikkedarmontsteking), appendicitis (ontsteking van het wormvormig aanhangsel van de blindedarm), diverticulitis en darmkanker veroorzaken een verminderde eetlust als gevolg van een ontsteking in het spijsverteringskanaal, darmstagnatie of andere factoren. Ook door een maagzweer, zure reflux en indigestie (maagklachten na het eten of drinken) heeft een patiënt vaak ook minder zin om te eten.Mond- en tandproblemen Elk probleem dat het moeilijk maakt om voedsel te kauwen (kauwproblemen), in te slikken of te proeven, verstoort de eetlust. Mond- en tandproblemen zoals kiespijn, een slecht passend gebit, een tandabces (ophoping van pus in tand door bacteriële infectie), een droge mond, kaakproblemen of een verlies van smaak leiden mogelijk tot weinig eetlust.Psychische ziekten Psychische aandoeningen zoals een depressie, een angststoornis, een posttraumatische stressstoornis en schizofrenie (aandoening met o.a. waanideeën en hallucinaties) veroorzaken mogelijk ook een plotseling verlies van eetlust, vooral als de symptomen van de onderliggende ziekte plotseling toenemen.Spanningshoofdpijn Spanningshoofdpijn is de meest voorkomende vorm van hoofdpijn. Bij deze aandoening heeft de patiënt pijn of ongemak in het hoofd en/of de nek (nekpijn). Spanningshoofdpijn gaat vaak gepaard met spierpijn in deze gebieden. De oorzaak van spanningshoofdpijn is niet duidelijk anno oktober 2018. De belangrijkste symptomen zijn een voorgeschiedenis van hoofdpijn, misselijkheid, braken en een verlies van eetlust. De tekenen van spanningshoofdpijn verdwijnen meestal binnen een paar uur, maar de klachten houden bij een aantal patiënten tot één week aan. Als deze specifieke episode buitengewoon ernstig of invaliderend is, is het belangrijk om een arts te raadplegen.Taaislijmziekte Taaislijmziekte (mucoviscidose) is een erfelijke aandoening die de eetlust aantast. De aandoening tast de longen en het pancreas (alvleesklier) aan.Verstopte neus Een verstopping van de neus en de omliggende gebieden als gevolg van allergieën, neuspoliepen (goedaardige gezwellen in neus of sinussen) of infecties resulteert mogelijk in minder zin om te eten.Zintuiglijke problemen Wanneer de patiënt kampt met een probleem met de zintuigen (verlies van het gezichtsvermogen, smaakverlies, geurverlies), dan ontstaat sneller een verlies van eetlust.Omgevingsfactoren en weinig honger hebben Leefstijl Overmatig alcoholgebruik leidt sneller tot minder eetlust. Illegale straatdrugs zoals amfetaminen, hallucinogenen, inhalatoren en LSD zijn ook in verband gebracht met een verlies van eetlust.Leeftijd De eetlust neemt af naarmate mensen verouderen; ouderen eten van nature minder. Ze lijden aan een ziekte, of anders ondernemen ze minder activiteiten. Daarnaast ledigt de maag zich minder snel, waardoor ouderen langer een vol gevoel overhouden na het eten van een maaltijd.Medicijnen Soms is een verminderde eetlust te wijten aan een bijwerking van bepaalde medicijnen. Voorbeelden hiervan zijn stimulerende medicijnen die de arts gebruikt voor het behandelen van ADHD (moeite met aandacht en controleren van energie) en gewichtsverlies. Ook antidepressiva zoals fluoxetine, chemotherapie, sommige medicijnen voor de behandeling van diabetes mellitus (suikerziekte) type 2 en sterke pijnstillers (opiaten) leiden soms ook tot een geremde eetlust.Geassocieerde symptomen bij geen zin om te eten Symptomen van een verminderde eetlust zijn onder andere:afwijzend ten opzichte van bepaalde voedingsmiddelen geen honger gewichtsverlies minder enthousiasme voor evenementen met voedsel vermoeidheid en zwakte worstelen om te eten Alarmsymptomen bij een gebrek aan eetlust Het is erg belangrijk om de huisarts zo snel mogelijk te raadplegen als één of meer van de volgende symptomen optreden in combinatie met een aanhoudend gebrek aan eetlust:Diagnose en onderzoeken De arts bevraagt de patiënt over de aanwezige symptomen. Dit vraaggesprek is belangrijk om reeds een idee te krijgen over het onderliggend probleem van het gebrek aan eetlust. Daarna volgt een fysiek onderzoek. Indien de oorzaak niet duidelijk is, voert de arts meestal een bloedonderzoek uit. Dit onderzoek geeft namelijk nog meer aanwijzingen over de mogelijke onderliggende oorzaak. Een echografie van de buik en/of een röntgenfoto van de borstkas (thoraxfoto) is in sommige gevallen ook nuttig. Afhankelijk van de vermoedelijke oorzaak zijn aanvullende laboratoriumonderzoeken en/of beeldvormende onderzoeken nodig.Behandeling van weinig eetlust De behandeling hangt volledig af van de oorzaak die de arts diagnosticeert. Door een snelle behandeling gaat de patiënt weer eten waardoor hij gezond en sterk blijft. Lees verder

Parodontitis is een veel voorkomende infectie waarbij schade ontstaat aan het zachte weefsel en het bot dat de tand ondersteunt. Door diverse aandoeningen en omgevingsfactoren ontstaat sneller tandplak. Wanneer bacteriën zich ophopen in het tandplak, ontstaat een ontsteking van het tandvlees (gingivitis). Onbehandeld ontstaat parodontitis. De bekendste symptomen zijn rood tandvlees, extra gaatjes tussen de tanden en een slechte adem. Indien onbehandeld leidt het tot het verlies van een tand als gevolg van de vernietiging van het bot en weefsel rondom de tanden. Meestal is parodontitis te voorkomen en behandelen door het hanteren van een goede mondhygiëne, het regelmatig bezoek aan de tandarts en het naleven van een gezonde levensstijl. Epidemiologie Parodontitis is de primaire oorzaak van tandverlies bij volwassenen. Deze tandvleesaandoening komt niet vaak voor bij jonge kinderen, maar het voorkomen neemt tijdens de tienerjaren toe.Eerst gingivitis, onbehandeld parodontitis GingivitisGingivitis (ontsteking van het tandvlees) gaat meestal vooraf aan parodontitis. Niet altijd leidt gingivitis echter tot parodontitis. In het vroege stadium van gingivitis, hopen bacteriën in tandplak zich op, waardoor het tandvlees ontstoken raakt en gemakkelijk gaat bloeden tijdens het poetsen van de tanden. In dit stadium is geen onomkeerbare bot- of ander weefselschade opgetreden.ParodontitisWanneer gingivitis onbehandeld blijft, leidt dit tot parodontitis. De infectie en ontsteking verspreiden zich van het tandvlees (gingiva) naar de ligamenten en botten die de tanden ondersteunen. Het tandvlees en het bot trekken bijgevolg weg van de tanden. Tussen het tandvlees en de tanden vormen zich grote zakjes (pockets: abnormale openingen). Puin verzamelt zich in de abnormale ruimtes tussen het tandvlees en tanden en infecteert dit gebied. Het immuunsysteem valt bacteriën aan terwijl de tandplak zich onder de tandvleesrand in de zakjes verspreidt. Het bot en bindweefsel dat de tand vasthouden, beginnen af te breken, door de gifstoffen geproduceerd door de bacteriën. De tanden raken los en vallen uit. Deze tandwijzigingen zijn mogelijk onomkeerbaar.Oorzaken: Tandplak Tandplak is een lichtgele filmlaag die zich verzamelt op tanden als onderdeel van een natuurlijk proces. De vorming gebeurt door bacteriën die zich proberen te hechten aan het gladde tandoppervlak. Door de tanden te poetsen, is het mogelijk om tandplak te verwijderen, maar na ongeveer één dag bouwt de tandplak zich weer op. Niet verwijderde tandplak evolueert naar tandsteen. Tandsteen is moeilijker te verwijderen dan tandplak, hetgeen enkel een tandarts kan verwijderen.Risicofactoren van ontsteking van weefsel en bot die tand ondersteunen Tandplak is de primaire oorzaak van parodontitis. Andere factoren dragen echter bij aan de tandvleesaandoening.Aandoeningen Hormonale veranderingenTijdens de zwangerschap, de puberteit, de menopauze en de maandelijkse menstruatieperiode ontstaan hormonale veranderingen. Hierdoor is het tandvlees gevoeliger, waardoor het gemakkelijker is om gingivitis te ontwikkelen wat dan mogelijk leidt tot parodontitis.Ziekten die het immuunsysteem verzwakkenKanker zoals leukemie en hiv/aids tasten het immuunsysteem aan. Diabetes mellitus (suikerziekte) tast het vermogen van het lichaam aan om de bloedsuiker te gebruiken. Daarom krijgen patiënten met suikerziekte sneller te maken met infecties, waaronder parodontale aandoeningen en gaatjes (tandbederf).Andere ziektenPatiënten met reumatoïde artritis (ontsteking van gewrichten en organen) en de ziekte van Crohn (aandoening met diarree en buikpijn) lopen meer kans op het krijgen van parodontitis.Omgevingsfactoren FamiliegeschiedenisWanneer tand- en tandvleesaandoeningen in de familie optreden, verhoogt dit het risico op het ontwikkelen van gingivitis en parodontitis.LeefstijlRoken, drugsmisbruik, een ontoereikende voeding (zoals een vitamine C-tekort) en zwaarlijvigheid zijn in verband gebracht met een ontsteking van het weefsel en het bot die de tanden ondersteunen.MedicijnenHet gebruik van bepaalde medicijnen treft de mondgezondheid, omdat sommige geneesmiddelen de speekselafvoer verminderen, wat een beschermend effect heeft op de tanden en het tandvlees. Bepaalde anticonvulsiva en medicatie tegen pijn op de borst veroorzaken mogelijk een abnormale groei van het tandvlees.Slechte mondhygiëneWanneer een patiënt geen goede mondhygiëne naleeft (tanden niet dagelijks poetsen en flossen), is het gemakkelijker om een tandvleesontsteking te krijgen.Symptomen aan tandvlees Tandvleesaandoeningen zoals parodontitis zijn mogelijk pijnloos en veroorzaken weinig typische symptomen. Bepaalde symptomen wijzen echter op mogelijk wel op de aanwezigheid van de tandvleesaandoening:Diagnose en onderzoeken Tijdens een tandheelkundig onderzoek controleert de tandarts de tanden. Hij kijkt naar tekenen van een bloeding en zwelling van het tandvlees. Hij kijkt ook naar de ruimte tussen het tandvlees en de tand, want des te groter en dieper de gaatjes, des te ernstiger de ziekte is. Verder bestudeert hij de beweeglijkheid en de positie van de tanden. Een röntgenfoto helpt tot slot bij het vaststellen van de status van het kaakbot en de tanden.Behandeling van tandvleesaandoening De behandelingsopties zijn afhankelijk van het stadium van de ziekte, de reactie op eerdere behandelingen en de algehele gezondheid. Sommige patiënten zijn gebaat bij niet-chirurgische therapieën die de bacteriegroei regelen. Andere patiënten hebben een operatie nodig waarbij de chirurg de ondersteunende weefsels herstelt.Preventie Tand- en mondhygiëne Het is mogelijk om gingivitis te voorkomen en de progressie te stoppen door het hanteren van een goede mond- en tandhygiëne. De patiënt moet minstens twee keer per jaar de tanden professioneel laten reinigen en te laten controleren. Is de patiënt vatbaar voor een tandvleesaandoening omdat deze aanwezig is in de familie, dan moet de patiënt mogelijk vaker naar de tandarts. Verder is het belangrijk om dagelijks de tanden te poetsen en te flossen. Het poetsen van de tanden elimineert tandplak van de tandoppervlakken. Dankzij het flossen is het mogelijk om voedseldeeltjes en tandplak tussen de tanden en onder de tandvleeslijn te verwijderen. Antibacteriële mondspoelingen verminderen de bacteriën die tandplak en tandvleesontstekingen veroorzaken.Levensstijl Evenwichtige voeding etenEen gezonde en evenwichtige voeding voeding helpt het immuunsysteem om infecties te bestrijden. Dankzij bepaalde voedingsmiddelen is het lichaam in staat om beschadigd weefsel te herstellen. Hiervoor consumeert de patiënt best voedingsmiddelen met antioxiderende eigenschappen, zoals bijvoorbeeld voeding met vitamine E (plantaardige oliën, noten, groene bladgroenten) en vitamine C (citrusfruit, broccoli, aardappelen).Stoppen met rokenHet gebruik van tabak is een belangrijke risicofactor voor de ontwikkeling van parodontitis. Rokers hebben zeven keer meer kans op tandvleesaandoeningen dan niet-rokers en roken vermindert de effectiviteit van sommige behandelingen.Stress verminderenStress maakt het voor het immuunsysteem lastig om infecties te bestrijden.Tandenknarsen voorkomenDoor te tandenknarsen ontstaat een overmatige kracht op de ondersteunende weefsels van de tanden, waardoor de weefsels sneller vernietigd worden.Complicaties van vernietiging van bot en weefsel rond tanden De meest voorkomende complicatie is het verlies van tanden. Tandvleesaandoeningen zoals parodontitis zijn echter soms geassocieerd met andere ernstige gezondheidsproblemen. Bij patiënten met een gezond immuunsysteem zijn de bacteriën in de mond die in de bloedbaan terechtkomen meestal onschadelijk. Maar onder bepaalde omstandigheden gaan deze micro-organismen gepaard met gezondheidsproblemen zoals een beroerte (onvoldoende bloedtoevoer naar de hersenen met mentale en lichamelijke symptomen) en hartaandoeningen. Diabetes mellitus is niet alleen een risicofactor voor tandvleesaandoeningen, maar tandvleesaandoeningen verergeren mogelijk ook diabetes mellitus. Lees verder

Het Lambert-Eaton-syndroom is een zeldzame auto-immuunaandoening waarbij het immuunsysteem de eigen lichaamsweefsels aantast. Hierdoor ontstaat een verstoorde verbinding tussen zenuwen en spieren, waardoor de zenuwcellen niet in staat zijn signalen naar de spiercellen te sturen. De patiënt lijdt bijgevolg aan spierzwakte met vele mogelijke symptomen als gevolg. De aandoening is vernoemd naar Edward Lambert en Lee Eaton, neurologen van de Mayo Clinic in Rochester, Minn, die de aandoening voor het eerst beschreven in 1956. Synoniemen Lambert-Eaton-syndroom Het Lambert-Eaton-syndroom (LEMS) is eveneens gekend onder deze synoniemen:Eaton-Lambert-syndroom Lambert-Eaton Myastheen-syndroom Myastheen syndroom van Lambert-Eaton Myastheniesyndroom Syndroom van Lambert-Eaton Epidemiologie Lambert-Eaton-syndroom De werkelijke incidentie van het Lambert-Eaton-syndroom is onbekend, maar circa 1 op 100.000 mensen is getroffen door de aandoening. Naar schatting heeft 3% van de patiënten met kleincellige longkanker de aandoening. Het syndroom begint meestal in de latere volwassenheid en is vooral gekend bij patiënten van middelbare leeftijd en ouderen. De gemiddelde startleeftijd is zestig jaar. De aandoening is verder zeldzaam bij kinderen. Medische rapporten geven tegenstrijdige informatie aan over de geslachtsvoorkeur van het syndroom. Sommige rapporten wijzen uit dat mannen dubbel zo vaak als vrouwen getroffen zijn terwijl anderen suggereren dat de verhouding gelijk is. Informatie over de geografische en etnische voorliefde is niet gevonden in de geraadpleegde bronnen.Oorzaken auto-immuunaandoening Het Lambert-Eaton-syndroom is een auto-immuunaandoening waardoor antilichamen (geproduceerd door het immuunsysteem) zenuwcellen gaan aanvallen. Hierdoor geven zenuwcellen niet genoeg acetylcholine vrij. Deze chemische zendt impulsen tussen zenuwen en spieren. Dit resulteert in spierzwakte.In ongeveer zestig procent van de gevallen is het syndroom geassocieerd met een onderliggende aandoening, vooral kleincellige longkanker. Onderzoekers suggereren dat het immuunsysteem de kanker probeert te bestrijden en hierdoor onbedoeld de zenuwvezeluiteinden aanvalt. In de overige veertig procent van de gevallen is de oorzaak onbekend. Soms treedt een longcarcinoom ook later op.Het Lambert-Eaton-syndroom is eveneens in verband is gebracht met niet-kleincellige longkanker, lymfesarcoom, maligne thymoma of carcinoom (kanker op huid, in slijmvliezen en in organen) van de borst, maag, colon, prostaat, blaas, nier of galblaas.Symptomen: Ogen, slikken en spieren (spierzwakte) Het Lambert-Eaton-syndroom is een aandoening die voornamelijk de spieren van de patiënt aantast. Ook slikproblemen en problemen met het gezichtsvermogen komen voor. Daarnaast vertoont de patiënt mogelijk vele andere symptomen. De ernst, uitgebreidheid en het optreden van de symptomen variëren per patiënt.Ogen Oftalmoplegie (medische term voor "oogspierverlamming"), afhangende oogleden (ptosis), een wazig gezichtsvermogen, dubbelzien (diplopie) en problemen om de ogen te fixeren, zijn veel voorkomende symptomen van het Lambert-Eaton-syndroom.Slikken De patiënt kent slikproblemen, maar ook kokhalzen en verstikking presenteren zich bij de aandoening.Spieren De patiënt kent een milde tot ernstige spierzwakte waardoor hij problemen heeft met kauwen (kauwproblemen), traplopen, tillen (van voorwerpen) en praten. Hij gebruikt daarnaast steevast zijn handen om vanuit een lig- of zitpositie recht te gaan staan. Ook is een afhangend hoofd typisch voor de aandoening. Vooral de bovenbenen zijn getroffen wat de spierzwakte betreft.Bijkomende symptomen Veel voorkomende bijkomende symptomen omvatten veranderingen in de bloeddruk, duizeligheid bij het opstaan en een droge mond (xerostomie).Diagnose en onderzoeken Lichamelijk onderzoek De diagnose van het syndroom gebeurt door middel van een grondig lichamelijk onderzoek op basis van de zichtbare symptomen. De arts merkt verminderde reflexen en mogelijk verlies van spierweefsel op. Een bloedonderzoek, elektromyografie (EMG) (radiografisch onderzoek dat de elektrische spieractiviteit meet)) en zenuwgeleidingsonderzoek bevestigen de diagnose. Verder zijn een longfunctietest, CT-scan en PET-scan andere nuttige onderzoekinstrumenten.Differentiële diagnoses De differentiële diagnoses omvatten:Behandeling De patiënt krijgt een plasmaferese wat de symptomen verlicht. Het bloedplasma gaat dan uit het lichaam. Een toestel vervangt het bloedplasma van de patiënt door donorplasma of door andere eiwitten zoals albumine. Verder is medicatie mogelijk om het immuunsysteem te onderdrukken. Tot slot is een regelmatige controle nodig, ook op lange termijn, om zo mogelijk tijdig kanker op te sporen en te behandelen.Prognose aandoening De prognose is vaak moeilijk te beoordelen daar dit eveneens afhankelijk is van de aanwezigheid en het type van de onderliggende kanker, de aanwezigheid en ernst van een eventueel geassocieerde auto-immuunaandoening en de ernst en de verspreiding van de zwakte. Bovendien zijn patiënten met snel progressieve symptomen meestal ernstiger aangetast. De behandeling slaat bij een aantal patiënten goed aan, maar niet iedereen reageert goed op de behandeling. Mogelijke complicaties zijn ademhalingsproblemen, moeite met slikken, infecties zoals een longontsteking (pneumonie: ontsteking onderste luchtwegen) en verwondingen door valpartijenof coördinatieproblemen. Lees verder

De tongriem (tongriempje, frenulum linguae) is een slijmvliesplooi (soort huidstrook) die de tong verbindt met de onderkant van de mond. Bij ankyloglossie is het tongriempje korter dan normaal. Deze aangeboren aandoening leidt mogelijk tot beperkte tongbewegingen, voedingsproblemen en spraakproblemen. Niet altijd is een behandeling nodig, maar wanneer klachten optreden, behandelt een ingreep succesvol de te korte tongriem. De vooruitzichten van deze tongafwijking zijn tot slot meestal zeer goed, maar onbehandeld komen wel complicaties voor. Synoniem van ankyloglossie ‘Tongue tie' en ‘frenulum breve' zijn synoniemen voor ankyloglossie.Epidemiologie van tongaandoening Ongeveer 4 tot 11 procent van de pasgeboren baby's krijgt te maken met een te kort tongriempje. Jongens zijn drie keer vaker dan bij meisjes aangetast door de tongafwijking. Slechts ongeveer de helft van de patiënten vertoont een verminderde tongfunctie, waardoor symptomen ontstaan.Oorzaken van te kort tongriempje De huidstrook die de tong met de onderkant van de mond verbindt, staat in medische termen bekend als het frenulum (tongriempje). Meestal scheidt de tongriem zich voor de geboorte van de tong, waardoor de tong vrij kan bewegen. Bij een te kort tongriempje blijft de tongriem vastzitten aan de onderkant van de tong. Waarom dit gebeurt, is grotendeels onbekend anno augustus 2018, maar genetische factoren spelen vermoedelijk soms een rol.Symptomen: Problemen met voeding, tongbewegingen en spraak Bij milde ankyloglossie is de tong verbonden met de mondbodem door een dunne strook weefsel; symptomen komen hierbij niet altijd tot uiting. In ernstige gevallen is de tong aan de onderkant van de mond vastgesmolten.Baby Een baby met een te korte tongriem ervaart mogelijk borstvoedingsproblemen. Een baby moet de tepel vastgrijpen om borstvoeding te krijgen. Een baby met ankyloglossie kan niet zo goed zuigen. De tepel van de moeder gaat hierdoor ook uitdrogen en barsten.Problemen die optreden bij baby's die een te kort tongriempje hebben, zijn onder andere:bijten (bijtproblemen), kauwen (kauwproblemen) of tandenknarsen de hele tijd hongerig zijn de mond lastig kunnen openen direct na de voedingen braken een klikgeluid maken wanneer ze gevoed worden een tongpunt die gekerfd of hartvormig lijkt wanneer de baby de tong uitsteekt lang de tijd nemen om te eten (ze zuigen meer) en slechts een korte pauze nemen alvorens weer gevoed willen worden moeite om zich vast te hechten of vastgehecht te blijven voor de duur van de voeding niet zo snel in gewicht bijkomen slikproblemen Moeder die borstvoeding geeft Naast de pijnlijke tepels en droge, gebarsten tepels, ontstaat een lage melktoevoer en een ontsteking van de borst (mastitis). Diverse oorzaken zijn bekend voor borstvoedingsproblemen; meestal ligt een te kort tongriempje niet aan de basis. Een lactatiedeskundige of andere medische professional helpt wanneer een vrouw problemen heeft met het geven van moedermelk.Kind Het kind kan zijn tong mogelijk niet over de onderlip uitsteken als gevolg van ankyloglossie, waardoor hij de lippen niet kan likken of geen blaasinstrument kan bespelen. Ook het maken van tongbewegingen van links naar rechts of van boven naar beneden is mogelijk lastig bij de aangeboren aandoening. Wanneer de baby begint te praten, ontstaan spraakproblemen. De uitspraak van onder andere de letters 't', 'n,' of 'd', levert problemen op voor kinderen met een te korte tongriem.Diagnose en onderzoeken Een te kort tongriempje diagnosticeert de arts tijdens een standaard onderzoek dat hij uitvoert net nadat de baby geboren is, maar soms is de afwijking wel moeilijk op te sporen. Ankyloglossie is namelijk af en toe pas duidelijk wanneer de baby borstvoeding krijgt. De arts bevraagt dan de ouders over mogelijke problemen bij het voeden van de baby. Hij controleert bij het lichamelijk onderzoek de tong, de mond en de tanden van het kind. Hij gebruikt een tongspatel (lijkt op een grote ijslollystok) om onder de tong van het kind te kijken en het bewegingsbereik te controleren. Aan oudere kinderen vraagt de arts om de tong uit te steken, tongbewegingen te maken en bepaalde geluiden te maken.Behandeling van beperkt bewegingsbereik van tong Baby Wanneer voedingsproblemen en/of beperkte tongbewegingen ontstaan, is een behandeling vereist. De arts voert dan een eenvoudige en vaak pijnloze operatie uit (frenulotomie). De arts knipt het tongriempje af (doorsnijden) via een snelle, eenvoudige procedure waarbij de baby vaak geen angst of ongemak vertoont. De operatie maakt de tong los en laat deze vrijer bewegen. Een vrouw moet na de operatie haar baby meteen borstvoeding geven, omdat de baby hierdoor kalmeert. Na de ingreep treedt mogelijk een hoeveelheid bloedverlies op. In zeldzame gevallen ontstaat een ernstige tongbloeding.Oudere baby's Een baby ouder dan zes maanden krijgt de operatie onder algemene anesthesie. De hersteltijd na de operatie bedraagt gemiddeld tien dagen. De baby heeft mogelijk wel wat ongemak na de operatie. Voorts ontwikkelt zich mogelijk een witte plek onder de tong die normaal gesproken geneest binnen 24 tot 48 uur.Andere behandelingsopties zijn onder meer:Elektrocauterisatie: Elektrocauterisatie is geschikt voor baby's met milde ankyloglossie. De arts past hierbij lokale anesthesie (plaatselijk verdovende geneesmiddelen) toe Laserchirurgie: Deze procedure duurt twee tot drie minuten en oudere baby's genezen binnen de twee uur. Een verdoving is niet vereist. Oudere kinderen en volwassenen Onbehandelde baby's of jonge kinderen krijgen op latere leeftijd mogelijk wel klachten. Als er namelijk beperkte tongbewegingen zijn, leidt dit tot spraakproblemen en problemen met het eten van bepaalde soorten voedsel. Verder komt een slechte mondhygiëne voor, omdat de voedselresten tussen de tanden aanwezig blijven. Dit draagt bij aan tandbederf en een ontsteking van het tandvlees (gingivitis). Oudere kinderen en volwassenen hebben daarom soms ook een operatie nodig om de tong te behandelen. Meestal gebeurt deze ingreep wel onder volledige verdoving. Logopedie is in sommige gevallen aanbevolen na de operatie.Prognose van tongafwijking De prognose voor een baby of kind met ankyloglossie is goed. Af en toe ontstaan complicaties maar deze zijn over het algemeen goed te behandelen.Complicaties van te korte tongriem Onbehandeld ontstaan diverse complicaties door een te korte tongriem:een moeilijke tijd met basisdingen, zoals een ijsje likken en zoenen kokhalzen of stikken wanneer het kind vaste stoffen begint te eten problemen met het zeggen van diverse letters zoals d, l, n, r, s, t, th en z tandheelkundige problemen zoals tandbederf, gezwollen tandvlees, geïrriteerd tandvlees en een opening tussen de onderste twee voortanden Lees verder

Micrognathie is een symptoom waarbij een patiënt een zeer kleine onderkaak heeft. De onderkaak is met andere woorden veel korter of kleiner dan de rest van het gezicht. Dit symptoom verschijnt mogelijk pas op latere leeftijd, maar meestal is dit onderdeel van een genetische aandoening waardoor een erg kleine onderkaak aangeboren is. Bij sommige patiënten verdwijnt dit probleem met het groeien van de patiënt en veroorzaakt dit zelden problemen. Maar soms verdwijnt het probleem niet en veroorzaakt dit ademhalingsproblemen en/of tandafwijkingen. Oorzaken door een syndroom of aandoening Vele mogelijke erfelijke aandoeningen en syndromen leiden tot micrognathie. De meest voorkomende zijn achondrogenese, het cri-du-chat syndroom, het Pierre- Robin-syndroom, trisomie 13 en 18, het Treacher Collins-syndroom en progeria (versnelde lichamelijke veroudering). Daarnaast komt micrognathie mogelijk ook voor bij enkele andere syndromen.Achondrogenese Achondrogenese is een zeldzame erfelijke skeletafwijking waarbij het kind het onvoldoende groeihormoon aanmaakt (groeihormoondeficiëntie: aandoening met tekort aan groeihormonen). Dit veroorzaakt ernstige botproblemen, waaronder een kleine onderkaak en een smalle borst. Daarnaast zijn de benen, armen, de nek en de romp ongewoon kort.Cri-du-Chat Syndroom Dit is een zeldzame genetische aandoening die ontwikkelingsstoornissen en fysieke misvormingen tot gevolg heeft, waaronder een kleine onderkaak en laaggeplaatste oren. Een miauwend stemgeluid is typisch bij baby's met het Cri-du-Chat-syndroom.Pierre Robin-Syndroom Bij het Pierre Robin-syndroom komen afwijkingen aan de onderkaak, tong en mond voor. Deze afwijkingen vormen zich reeds langzaam in de baarmoeder. De tong valt bij de baby ook naar achter in de keel. Dit resulteert in geblokkeerde luchtwegen waardoor de patiënt ademhalingsproblemen krijgt.Trisomie 13 en 18 Bij een trisomie, een genetische aandoening, heeft een baby bijkomend genetisch materiaal. Trisomie is gekenmerkt door ernstige mentale en fysieke problemen.PatausyndroomOngeveer 1 op de 16.000 baby's komt ter wereld met trisomie 13, ook gekend als het Patausyndroom. Hierbij heeft de patiënt meerdere variabele misvormingen door trisomie van het 13de chromosoom. De patiënt komt hierdoor ter wereld met afwijkingen aan het hart, de hersenen en/of het ruggenmerg. Tevens heeft de patiënt zeer kleine of slecht ontwikkelde ogen (microftalmie), extra vingers of tenen, een gespleten lip (schisis), een gespleten gehemelte en een zwakke spierspanning (hypotonie). Door de aanwezigheid van verschillende levensbedreigende medische problemen, overlijden de meeste patiënten met trisomie 13 binnen de eerste dagen of weken van het leven. Slechts vijf tot tien procent van de patiënten met deze aandoening leven voorbij het eerste jaar.Edwards-syndroomOngeveer 1 op 6000 baby's lijdt aan trisomie 18, wat gekend is als het Edwards-syndroom. Bij het Edwards-syndroom heeft de patiënt een verstandelijke handicap en diverse ernstige lichamelijke afwijkingen van o.a. de borst, de handen, de ogen, de oren, de schedel en inwendige organen als gevolg van een autosomale trisomie van het 18de chromosoom.Progeria Progeria is een genetische aandoening waardoor de patiënt zeer snel veroudert. Baby's met progeria vertonen meestal geen symptomen bij de geboorte, maar ze ontwikkelen reeds symptomen van de aandoening aan het einde van het eerste jaar. Naast een kleine onderkaak, heeft het kind ook een trage groei, haaruitval en een zeer smal gezicht.Treacher Collins Syndroom Deze erfelijke aandoening veroorzaakt ernstige afwijkingen aan de schedel en het gezicht. Naast een kleine onderkaak heeft de patiënt vaak een gespleten gehemelte (schisis), afwezige jukbeenderen en misvormde oren.Andere syndromen Andere syndromen waarbij micrognathie voorkomt zijn:Andersen-Tawil syndroom: Afwijkingen aan hart en spieren Emanuel-syndroom: Aandoening met motorische en mentale achterstand Feingold-syndroom: Afwijkingen aan schedel en gezicht Fryns-syndroom: Afwijkingen gezicht, ledematen en middenrif Goldenhar-Gorlin-syndroom: Afwijkingen aan gezicht, ogen en oren Hallermann-Streiff syndroom: Aandoening die gepaard gaat met een kort gestalte, oogproblemen en een afwezige haargroei Hay-Wells syndroom: Afwijkingen aan ogen, huid en gezicht Hydrolethalus syndroom: Zeldzame dodelijk genetisch syndroom gekenmerkt door meerdere defecten in de ontwikkeling van de foetus Marfan-syndroom: Symptomen aan hart (aorta), ogen en skelet Meckel-syndroom: Ontwikkelingsstoornis Möbius-syndroom (verlamming van aangezicht en oogspieren) Nager-syndroom: Afwijkingen aan schedel en gezicht Neu Laxova syndroom: ernstige en dodelijke aandoening met bijna overal aan het lichaam afwijkingen Noonan-syndroom: Skeletaandoening Pena Shokeir syndroom: Dodelijke aandoening met afwijkingen aan het gezicht, de gewrichten, de longen en een kort gestalte Rubinstein-Taybisyndroom: Skeletaandoening Russell-Silver syndroom: Ontwikkelingsstoornis Seckel-syndroom: Vorm van dwerggroei Smith-Lemli-Opitz syndroom: Erfelijke stofwisselingsziekte met problemen met de cholesterolvorming Stickler-syndroom: Bindweefselaandoening TAR-syndroom: Gewrichtsafwijkingen in combiantie met foetale trombocytopenie Turner-syndroom: Vrouwen lijden hierbij aan hart- en nietproblemen. Daarnaast hebben ze een brede borstkas en ver uit elkaar staande tepels, een kort gestalte, een lage haarlijn, een vertraagde puberteit, laaggeplaatste oren en lymfoedeem (aandoening met zwelling van ledematen) of zwelling van de handen en zwelling van de voeten. Weaver-syndroom: Neurologische aandoening Wolf-Hirschhorn-syndroom: Ontwikkelingsstoornis Ziekte van Still: Een aandoening met symptomen aan gewrichten en de huid in combinatie met koorts en keelpijn. Deze ziekte komt voornamelijk tot stand bij kinderen en jongvolwassenen. Symptomen kleine onderkaak Een kleine onderkaak veroorzaakt niet altijd problemen, maar soms komen wel voedingsproblemen tot stand. Zo heeft de patiënt mogelijk kauwproblemen of bijtproblemen, en later praatproblemen. Het is dan ook belangrijk om een eventuele diagnose te plakken op de onderliggende aandoening van de patiënt, om een behandeling zo snel mogelijk in te zetten. Hierbij werken vaak meerdere artsen samen, en vooral bij de onderkaakproblemen dan ook een orthodontist of onderkaakchirurg. Soms treden ook tandafwijkingen op als gevolg van de te kleine onderkaak.Diagnose en onderzoeken Het lichamelijk onderzoek omvat een grondige controle van het gezicht en de mond. De arts maakt daarnaast mogelijk nog een röntgenfoto uit van de schedel en de tanden. Afhankelijk van de onderzoeksresultaten zijn soms nog bijkomende onderzoeken nodig. Ook een genetisch onderzoek is soms noodzakelijk.Behandeling micrognathie via operatie Soms is een behandeling niet vereist, omdat de onderkaak van het kind nog groeit, vooral tijdens de puberteit. Specifieke behandelingen voor de onderliggende aandoening van het kind hangen af van de aandoening en de ernst en uitgebreidheid van de symptomen. Ziekenhuizen bieden aparte voedingsprogramma's voor kinderen met een kleine onderkaak. Een onderkaakchirurg voert bij patiënten met ernstige symptomen een corrigerende operatie uit. De chirurg voegt dan extra stukjes bot toe, of anders verplaatst hij stukjes bot om zo de onderkaak van het kind uit te breiden. Corrigerende beugels zijn voorts nuttig bij tandafwijkingen veroorzaakt door een te korte onderkaak.Prognose is afhankelijk van de onderliggende aandoening De voedingsproblemen zijn van voorbijgaande aard indien de onderkaak met het kind meegroeit. Correctieve chirurgie is in het algemeen succesvol, maar het duurt vaak negen tot twaalf maanden voordat de onderkaak van het kind geneest. Uiteindelijk zijn de vooruitzichten afhankelijk van de onderliggende oorzaak van micrognathie. Baby's met bepaalde aandoeningen, zoals achondrogenese of trisomie 13, hebben een zeer sombere prognose. Kinderen met het Pierre Robin-syndroom of Treacher Collins-syndroom zijn in staat om een relatief normaal leven te leiden met of zonder behandeling.

Het Shy-Drager-syndroom is een zeldzame neurologische aandoening waarbij bepaalde zenuwcellen in de hersenen en het ruggenmerg geleidelijk afsterven. Door de degeneratieve aandoening werken bepaalde lichaamsfuncties niet meer goed, daar deze aangestuurd worden door de afstervende hersengebieden. Hierdoor ervaart de patiënt problemen met onder andere de ademhaling, de bloeddruk, de lichaamstemperatuur, de ogen, de urine en de ontlasting. De behandeling van de ziekte is ondersteunend gericht. De vooruitzichten zijn niet goed omdat een patiënt uiteindelijk doodgaat als gevolg van complicaties die bij de aandoening tot stand komen. Het Shy-Drager-syndroom ontleent zijn naam aan de twee artsen die de aandoening voor het eerst hebben geïdentificeerd in 1960. Synoniemen Het Shy-Drager-syndroom (SDS) is bekend als:het orthostatische hypotensiesyndroom het Shy-McGee-Drager-syndroom. meervoudige systeematrofie met orthostatische hypotensie Epidemiologie van degeneratieve aandoening De prevalentie van het Shy-Drager-syndroom bedraagt 4-5 op 100.000. De jaarlijkse incidentie is ongeveer 0,6 op 100.000 personen. De hoogste prevalentie bestaat in Japan maar de ziekte komt wereldwijd voor. het Shy-Drager-syndroom. Veelal treft de ziekte zestigplussers van het mannelijke geslacht. Mannen zijn drie keer vaker dan vrouwen aangetast door de degeneratieve aandoening. De gemiddelde leeftijd bij aanvang van de ziekte bedraagt 52-55 jaar.Oorzaken van progressieve neurologische aandoening De oorzaak van deze neurologische aandoening is anno januari 2018 onbekend. Het autonome en centrale zenuwstelsel werken niet meer goed bij patiënten met het Shy-Drager-syndroom. Tal van lichaamsfuncties zijn hierdoor mogelijk getroffen.Symptomen De neurologische aandoening tast mogelijk diverse delen van het autonome en centrale zenuwstelsel aan. De symptomen zijn afhankelijk van het eerst aangetaste hersengebied.Ademhaling Een luide ademhaling of stoppen met ademhalen tijdens de slaap (slaapapneu) zijn enkele klachten die optreden in de latere stadia van de ziekte. In latere stadia van de ziekte komen patiënten te overlijden als gevolg van een onregelmatig hartritme.Bloeddruk Orthostatische hypotensie komt voor bij alle patiënten met het Shy-Drager-syndroom. Dit verwijst naar een plotse zeer lage bloeddruk die de patiënt ervaart bij het opstaan. Door de verlaagde bloeddruk ontstaat een gevoel in het hoofd of duizeligheid. Tijdens een bloeddrukval ontstaan bovendien volgende mogelijke tekenen: een tijdelijk verlies van het gezichtsvermogen, hoofdpijn, nekpijn, schouderpijn, zwakte (vooral in de benen), vermoeidheid, overmatig geeuwen, een onduidelijke spraak en een syncope (flauwvallen). De symptomen zijn erger na de maaltijd en vroeg op de dag. Wanneer de bloeddruk daalt onder 70/40, resulteert dit bij de meeste patiënten in black-outs. De patiënt keer weer bij bewustzijn wanneer hij in een vooroverliggende positie geplaatst wordt. De bloeddruk keert dan weer terug naar een normale waarde.Lichaamstemperatuur Een droge mond (xerostomie) en een droge huid zijn veel voorkomende symptomen. Een deel van hersenen sturen de lichaamstemperatuur aan en bij schade aan dit gedeelte gaat een patiënt abnormaal weinig zweten (anhidrose). Koude handen en voeten behoren ook tot de mogelijke klachten.Ogen De ziekte treft eveneens een deel van het autonome zenuwstelsel dat zorgt voor de vernauwing en verwijding van de pupillen. Bijgevolg ervaren een aantal patiënten met het Shy-Drager-syndroom scherpstellingsproblemen en andere problemen met het gezichtsvermogen.Urine en ontlasting Bij veel patiënten zijn urine- en ontlastingsproblemen aanwezig. De patiënt presenteert zich in de vroege fase van de ziekte dan met urine-incontinentie en urineretentie (onvermogen om de blaas volledig te ledigen). De meeste patiënten klagen over ernstige constipatie en ontwikkelen later fecale incontinentie.Andere symptomen Andere symptomen die mogelijk optreden bij de degeneratieve aandoening zijn:Diagnose en onderzoeken Lichamelijk en diagnostisch onderzoekDe aandoening is moeilijk te diagnosticeren voor de arts, vooral in het begin van het klinische beloop. De initiële arts stelt vaak een verkeerde diagnose van de aandoening. De meest voorkomende initiële diagnose is idiopathische ziekte van Parkinson. De definitieve aanwezigheid van de ziekte is enkel na de dood te bevestigen. Om afwijkingen aan het zenuwstelsel te identificeren, is een neurologisch onderzoek (autonome functietesten) noodzakelijk. Verder zet de arts een elektromyografie (meting van de elektrische spieractiviteit) in. Om de overgebleven urine te meten, voert de arts een echografie uit. In een vroeg stadium is het mogelijk om met behulp van een scintigrafie een onderscheid te maken tussen het Shy-Drager-syndroom en de ziekte van Parkinson. Tot slot zijn een MRI-scan en een PET-scan nodig.Differentiële diagnoseVaak krijgen patiënten eerst de foute diagnose, namelijk van een psychiatrische en psychosomatische ziekte. Volgende differentiële diagnoses zijn bekend voor het Shy-Drager-syndroom:chorea bij volwassenen corticale basale ganglion degeneratie fragiel x-geassocieerd tremor (bevingen) / ataxie syndroom (FXTAS) idiopathische orthostatische hypotensie en andere autonome faalsyndromen mitochondriale cytopathieën multiple sclerose neuroacanthocytosis neuroacanthocytosis syndromen neurosarcoïdose neurosyflis olivopontocerebellaire atrofie pantothenate kinase-geassocieerde neurodegeneratie (PKAN) paraneoplastische ziekte parkinson-plus syndromen ziekte van Parkinson (neurologische aandoening met bevingen) ziekte van Parkinson bij jongvolwassenen ziekte van Pelizaeus-Merzbacher Behandeling van Shy-Drager-syndroom Voor het Shy-Drager-syndroom bestaat er geen remedie anno januari 2018. Bovendien is er geen methode bekend om de progressie te vertragen. Daarom richt de arts zich bij de ziekte op het behandelen van de symptomen zelf.De arts schrijft anti-Parkinson-medicatie, zoals Levodopa, voor om de tekenen van parkinsonisme te behandelen. Verder De patiënt krijgt voorts het advies om meer zout en vocht in te nemen. Bloeddrukverhogende medicatie, zoals zoutvasthoudende steroïden, zijn vaak noodzakelijk. Wel veroorzaken deze medicijnen bij een aantal patiënten bijwerkingen, waardoor de arts patiënten nauw wil opvolgen. Slapen met het hoofd omhoog vermindert orthostatische hypotensie in de ochtend. Mannelijke impotentie behandelt de arts met penisimplantaten of medicijnen. Verder is katheterisatie en/of medicatie inzetbaar bij incontinentie. Obstipatie verbetert door het consumeren van meer voedingsvezels of door het gebruik van laxeermiddelen. Voor problemen met het slikken, praten en ademhalen (ademhalingsproblemen), is logopedie nuttig. In latere fase is mogelijk een kunstmatige voedingssonde of beademingsbuis nodig. Tot slot zijn voorzorgsmaatregelen voor valaccidenten nodig omdat de patiënt vaker te maken krijgt met valpartijen naarmate de ziekte vordert.Prognose van schade aan autonome en centrale zenuwstelsel De progressieve ziekte resulteert in een verlies van mentale en fysieke functies. De patiënt wordt hierdoor erg zwak waardoor hij uiteindelijk na zeven tot tien jaar na de start van de symptomen komt te overlijden. De snelheid van progressie is wel variabel. De meeste patiënten komen te overlijden als gevolg van een longontsteking, een onregelmatig hartritme of verstikking. Een hogere leeftijd bij aanvang is tot slot in verband gebracht met een kortere overlevingsduur. Lees verder

Kernicterus (chronische bilirubine encefalopathie) is een vorm van hersenschade die resulteert uit ernstige, onbehandelde geelzucht (icterus) of een te hoog bilirubinegehalte in het bloed. Deze aandoening, die vooral optreedt bij pasgeborenen, komt meestal niet tot stand wanneer de arts tijdig de aandoening behandelt die leidt tot geelzucht. De symptomen hebben enerzijds betrekking op de ernstige geelzucht waarbij hersenschade optreedt. Baby's ervaren dan bijvoorbeeld toevallen en prikkelbaarheid. Anderzijds treden op latere leeftijd ook neurologische tekenen op als gevolg van de schade aan de hersenen, zoals een verminderd gezichtsvermogen en autismespectrumstoornis. Een bloedtransfusie verlaagt het bilirubinegehalte in het bloed, maar vaak is de schade permanent, waardoor ondersteunende behandelingen en therapieën vereist zijn bij kinderen en volwassenen met kernicterus. Epidemiologie: Vooral (te vroeg geboren) baby's De aandoening is zeldzaam in geïndustrialiseerde landen waar 0,4 tot 2,7 per 100.000 baby's (vooral vroeggeborenen) kernicterus of acute bilirubine-encefalopathie ontwikkelen. Bilirubine-encefalopathie staat voor verhoogde bilirubinespiegels waarbij schade aan de weefsels van het centrale zenuwstelsel ontstaan. Kernicterus Kernicterus duidt op de langetermijncomplicaties van deze toestand. Kernicterus treft vooral baby's. Heel af en toe zijn volwassenen aangetast waarbij de lever zich uiteindelijk niet goed ontwikkeld heeft, en deze niet goed in staat is om bilirubine uit het bloed te verwijderen. Jongens zijn tot slot net iets vaker dan meisjes getroffen door kernicterus.Wat is bilirubine? Bilirubine ontstaat bij de afbraak van rode bloedcellen. De lever neemt dit op, lost het op in water en scheidt het vervolgens uit in galzouten. Darmbacteriën breken dit vervolgens af. Bilirubine verlaat het lichaam via de ontlasting of gaat naar de nieren en verlaat dan het lichaam via de urine. Wanneer een baby ter wereld komt, is hij of zij meestal de eerste paar uren en dagen van het leven nog niet in staat om bilirubine te verwerken; de organen zijn immers nog niet goed ontwikkeld. Wanneer echter het bilirubinegehalte net na de geboorte nog steeds hoog is, wijst dit vaak op een leverziekte of leverschade. De lever is namelijk primair verantwoordelijk voor het verwijderen van bilirubine uit het bloed.Oorzaken van verhoogd bilirubinegehalte Wanneer bilirubinegehalte in het bloed erg hoog is, ontstaat schade aan het hersenweefsel. Ernstige geelzucht speelt bijna steeds mee bij kernicterus. Veelvoorkomende oorzaken van significante geelzucht zijn:Risicofactoren van ernstige geelzucht met hersenschade Risicofactoren voor kernicterus omvatten:blauwe plekken of verwondingen door een moeilijke geboorte bloedvergiftiging (sepsis) een donkere huidskleur (icterus is dan moeilijk op te merken) of van Aziatische afkomst een familiegeschiedenis van geelzucht een gebrek aan glucose-6-fosfaatdehydrogenase (G6PD), een enzym dat nodig is voor de goede werking van de rode bloedcellen een hersenvliesontsteking (meningitis) een laag geboortegewicht een moeder met diabetes mellitus (suikerziekte) een verschillende bloedgroep van de moeder en haar kind een voortijdige geboorte ondervoeding, voedingsproblemen of een slechte eetlust Symptomen Onbehandelde geelzucht veroorzaakt kernicterus, mogelijk zelfs binnen de 24 uur. Dit gebeurt meestal zeven à tien dagen na de geboorte. Bij milde tot matige geelzucht treden buiten een gele of oranje kleur van de huid, de huid en het tandvlees geen of slechts milde andere symptomen op. Ernstige geelzucht en acute bilirubine-encefalopathie (hersenschade door het verhoogd bilirubinegehalte) gaan gepaard met een aantal variabele symptomen (hangen ook af van de ernst van de geelzucht). Daarnaast treden ook op de lange termijn neurologische complicaties op door de hersenbeschadiging.Ernstige geelzucht en acute bilirubine-encefalopathie Bij ernstige geelzucht en acute bilirubine-encefalopathie ontstaan volgende symptomen(milde) problemen met slapen of gewekt worden een bolling van de zachte plek op het hoofd van een baby een stijf (eerste week na geboorte) of verslapt lichaam (vanaf derde week na geboorte) een vergeling van het gezicht, het wit van de ogen en het tandvlees, maar ook naar de rest van het lichaam zoals de borst, de buik, de benen en de armen koorts ongebruikelijke oogbewegingen overstrekken (hoofd naar achter gooien, rug krommen) prikkelbaarheid en moeilijk te kalmeren problemen met het drinken van borstvoeding, het zuigen op een flesje zuigen of het eten slaapapneu slaperigheid en sloomheid toevallen verminderde urineproductie (oligurie) of donker gekleurde urine voortdurend huilen (hoog en schel) vreemde of ongecoördineerde oogbewegingen Hersenschade op langere termijn Kernicterus veroorzaakt op latere leeftijd (kind, volwassene) mogelijk ernstige, permanente gezondheidscomplicaties als gevolg van de hersenschade:ADHD (moeite met aandacht en controleren van energie) autismespectrumstoornis (autisme: problemen met sociale interactie, communicatie en gedrag) bewegingsstoornissen zoals dystonie (spierspasmen en contracties), chorea, trillingen, … epilepsie evenwichtsproblemen (ataxie) gebitsafwijkingen zoals een gekleurd tandglazuur, onontwikkelde tanden en kaakbotten gehoorverlies of moeite met het verwerken van geluiden intellectuele tekortkomingen en ontwikkelingsstoornissen, waaronder dyslexie (leerstoornis: moeite met lezen en spellen) problemen met het gezichtsvermogen Diagnose en onderzoeken De arts bemerkt een gele huidskleur en bemerkt ook de gedragswijzigingen van het kind. Hierop besluit hij een bloedonderzoek uit te voeren om het bilirubinegehalte te meten. Wanneer het totale bilirubinegehalte erg hoog is, is de kans reëel dat kernicterus gaat ontstaan. Specifiek bloedonderzoek is vervolgens vereist om de oorzaak hiervan op te sporen. De arts bekijkt tevens wat de bloedgroep is van de moeder van het kind, want als de moeder antistoffen aanmaakt tegen de rode bloedcellen van haar baby, worden deze vernietigd en ontstaat sneller geelzucht. Wanneer dit niet de oorzaak in, zijn nog meer specifieke bloedonderzoeken nodig. Verder zet de arts een MRI-scan van de hersenen in, waarbij de arts schade opmerkt diep in de hersenen, meer bepaald de basale kernen (basale ganglia). Een audiometrie (gehooronderzoek), oogonderzoek en tandonderzoek zijn verder regelmatig nodig..Behandeling Het bilirubinegehalte verlagen is mogelijk met verschillende behandelingen. De arts kijkt hiervoor naar de gezondheidstoestand van de baby en de ernst van de icterus. De behandeling van kernicterus gebeurt in een ziekenhuis in een couveuse, onder speciale verlichting waarbij de ogen bedekt zijn; daar dit helpt om bilirubine af te breken. Verder krijgt de baby een infuus met vocht, hetgeen nodig is om bilirubine te verdunnen, waardoor de bilirubineconcentratie verlaagt. Voorts krijgt de baby bij erg hoge waarden onmiddellijk een bloedtransfusie om de hoeveelheid vrij bilirubine in het bloed te verlagen. De verdere behandeling van kernicterus is afhankelijk van de aanwezige symptomen.Veel voorkomende behandelingen van kernicterus zijn:aangepast onderwijs (soms) een botoxinjectie ergotherapie: hulpmiddelen tegen trillen (zoals verzwaard bestek), speciale stoel voor een stabielere zithouding, … fysiotherapie voor de behandeling van bewegingsproblemen en evenwichtsstoornissen gedragstherapie hoorapparaten en cochleaire implantaten als gehoorverlies optreedt logopedie: hulp en tips bij drinken, kauwen, slikken, zuigen maar ook bij communicatieproblemen maatschappelijke begeleiding voor het gezin medicijnen voor aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit medicijnen voor slaapproblemen medicijnen voor spier- of bewegingsproblemen oog afplakken wanneer scheelzien optreedt of een prismabril bij oogbewegingsstoornissen orthopedagogie: leren omgaan met onverwachte situaties, vriendjes maken op school, … orthopedische apparaten of procedures revalidatietherapie: spalken, steunzolen, geeft adviezen aan therapeuten en de onderwijsinstelling Prognose van kernicterus Geelzucht is gemakkelijk te behandelen wanneer de arts dit tijdig diagnosticeert, en dan treedt kernicterus niet op. Vaak zijn de problemen als gevolg van kernicterus permanent, al verdwijnen of verminderen ze mogelijk nog wel met therapie of medicatie op latere leeftijd. Onbehandeld leidt kernicterus mogelijk tot een coma en de dood. Lees verder